«Παρ’ όλα αυτά, είμαι σίγουρος ότι και εμείς κατά βάθος είμαστε έντομα, δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε από το να σέρνουμε τα σώματά μας σε δυο τετραγωνικά μέτρα, μέχρι να αφήσουμε μια μέρα το κουφάρι μας σε μια γωνιά, άψυχο και παγωμένο. Μαζευόμαστε όλοι μαζί και γλείφουμε τις πληγές μας, μην μπορώντας λεπτό να μείνουμε μόνοι, θεατές της μικρότητας και της μοναξιάς που θα φέρει στην ψυχή μας η αποξένωση και η αιώνια ησυχία. Βολευόμαστε πάντα ο ένας δίπλα στον άλλο, ικανοποιημένοι που κάποιος κοιμάται τις νύχτες στο πλευρό μας και σχεδόν ευτυχισμένοι που το επόμενο πρωί βρίσκεται ακόμα εκεί, ονειρευόμαστε την αιώνια λιακάδα. Ζούμε μια λαμπερή ευτυχία πνιγμένη στις αγκαλιές και τα γέλια σαν παιδιά που προσμένουν το καλοκαίρι που δεν έρχεται ποτέ. Η αναμονή όμως είναι τόσο γλυκιά, που μας αποζημιώνει, μέχρι να ξεχάσουμε και το καλοκαίρι και το όνειρο, ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό. Είμαστε χωρίς αμφιβολία έντομα, με μυτερές μύτες και εξογκωμένα μάτια, μαζεμένοι όλοι κατά χιλιάδες σε σπίτια που δεν μας ανήκουν, περιμένοντας να ανοίξει η πόρτα, μήπως και λυτρωθούμε απ’ την κατάρα ότι παραμένουμε βλαβεροί και άχρηστοι, με την ελπίδα να ξεφύγουμε από το ανθρωποκτόνο που παραμονεύει στην άλλη άκρη του δρόμου.»
__________
σελ.186
Ο Άνθρωπος Καλαμπόκι
Δημήτρης Σωτάκης
Εκδόσεις Κέδρος, 2007
