Τους τόνους που μου μάθανε στο πρωινό σχολείο
τους έφαγα μια Κυριακή στο δίπλα καφενείο
και μείνανε τα γράμματα χωρίς κάνα κεφάλι
μα το δικό μου κάνανε να βράζει σα καζάνι
Οι δάσκαλοι μου λέγανε για την περισπωμένη
μα εγώ την άφηνα γυμνή στο δρόμο πετάμενη
και στην προπαραλήγουσα να θέτεις πάντα οξεία
για να μη μείνει μοναχή και πάθει ασφυξία
Στο πίνακα με σήκωναν τις λέξεις να τονίσω
μα τόνιζα τις άτονες χωρίς να τους ρωτήσω
μα το τροπάρι τους αυτοί, συνέχιζαν εντέλει
η παραλήγουσα μακρά στο τέλος στίξη θέλει
Μου φώναζαν να θυμηθώ έστω κι ένα κανόνα
στις λήγουσες τα ρήματα να βάζεις την κορώνα
και γράφανε με κίτρινο όλες τις εξαιρέσεις
καλά καλά δε έμαθα ούτε τις παρενθέσεις
Και τώρα που μεγάλωσα, οι τόνοι με φοβούνται
γιατί απόκτησα πειθώ χατίρι δεν αρνούνται
τους τονισμούς πια έμαθα και γράφω και τραγούδια
και κάνω τα στιχάκια μου ξενόφερτα λουλούδια
