Στίχοι: Δημήτρης Βαβλιάρας
Μουσική: Δημήτρης Βαβλιάρας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Κοντορίκος
Σωπαίνω δε μιλώ μα ο νους μου πάλι κράζει
και τούτη η σκέψη η τρελή κλαίει κι αναστενάζει
…υπάρχει γλυκός αναστεναγμός; ναι, υπάρχει, αυτός του έρωτα, αλλά ακόμα υποθέτουμε πως μιλάει για έρωτα, σε λίγο θα το επιβεβαιώσουμε…
Σωπαίνω δε μιλώ μα δε βαστώ τα μάτια
…ένας από τους πιο αγαπημένους μου δεκαπεντασύλλαβους μιας και η πρώτη ενέργεια της σιωπής, συγκρούεται όμορφα με μια άλλη αίσθηση και αναπόφευκτα συμβαίνει αυτό που συμβαίνει, ο πόνος δηλαδή
που όλο γυρεύουν να τη δουν και γίνονται κομμάτια
…αυτός ο στίχος μας επιβεβαιώνει αυτό που ήδη είπαμε
…και ουσιαστικά κλιμακώνει αλλά και θερμαίνει το τραγούδι
Σωπαίνω δε μιλώ πονώ και μαραζώνω
…ο στιχουργός εδώ μας βάζει τέσσερα ρήματα σε μόνο ένα στίχο, δείγμα της μεγάλης του στενοχώριας και απογοήτευσης, τέσσερα ρήματα που υμνούν τη μοναξιά, και επίσης κάτι ακόμα σημαντικό, δείχνει μεγάλη “μαγκιά” πως σκάρωσε αυτό εδώ το στιχάκι ο στιχουργός, σπάνιο φαινόμενο σε έναν μόνο στίχο τέσσερα ρήματα
…επίσης παίζει με τα συνώνυμα, μιας και τα δύο πρώτα και τα δύο τελευταία έχουν περίπου την ίδια ετοιμολογία, ακόμα ένα χάρισμα
και για χατίρι σου θαρρώ στο παραθύρι λιώνω
…«θαρρώ», «παραθύρι», λέξεις που προσδιορίζουν χρονολογία, ότι δηλαδή το τραγούδι είναι μιας παλιότερης εποχής, τότε που συμβαίναν τα ωραία, και τα αγόρια κάνανε καντάδες στα κορίτσια, όχι όπως σήμερα, που αφιερώνουν τραγούδια σε ηλεκτρονικούς τοίχους…
κι όταν περάσεις μη ντραπείς έχω μεγάλο δρόμο
…ένα «γεια», ακόμα και αν περάσεις και δεν πεις τίποτα, αρκεί για να απαλύνεις τον πόνο κάποιου… έτσι, για λίγο κουράγιο…
… ενώ όλοι οι άλλοι στίχοι ήταν χωρισμένοι ανά δύο, ήταν δηλαδή το τραγούδι δομημένο ανά δύο στιχάκια… ο τελευταίος στίχος μένει “ξεκρέμαστος”, γιατί άραγε;
_
Το άρθρο γράφτηκε 03.09.2012 για λογαριασμό του “Ορφέα”.
photo: Knas Viam
