Οι ευχές του πάθους
Ακούστε
Είναι τέτοια η δομή του ανθρώπου
Που εις γνώσιν του πληγώνειΚαι εις γνώσιν του σταυρώνει
Και η εκδίκηση που λάμπει στα μάτια του πληγωμένου
Ερωτεύσιμη μέχρι την τελευταία σταγόνα
Διαβάζοντας λοιπόν τα συναισθήματα του Γιάννη, το μικρόκοσμο που έχει φτιάξει, φαίνεται να διαρρέει μια αόρατη δύναμη. Η δύναμή του, είναι η δίψα για ζωή. Να φτάσει δηλαδή σε μία εικόνα όπως την έχει φανταστεί ο ίδιος. Σίγουρα, σε αυτόν τον προορισμό, αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ακούγεται μία φωνή, μία γυναικεία φωνή. Θέλει λοιπόν να μας πιάσει από το χέρι, και να τον ακολουθήσουμε σε αυτά που βαθιά έχει μέσα του. Να τον ακολουθήσουμε λοιπόν σε ένα χορό που έχει δώδεκα βήματα. Και σε έναν χώρο που μπορεί να είναι ουτοπικός, ή απλά να είναι ένας κήπος που βρίσκεται λίγο πιο δίπλα μας· και δεν τον έχουμε δει…
Πριν όμως ανέφερα, για κάποια γυναικεία φωνή. Σε όλο το ταξίδι του, συνεπιβάτης ανάμεσα ορατού και αόρατου κόσμου υπάρχει μία μορφή. Εκείνη η μορφή, που επί της ουσίας, είναι η κινητήριος δύναμή του, αλλά και η κινητήριος δύναμη της δίψας του, για ζωή. Δεν ξέρω αν ο Γιάννης έφτασε ποτέ στην ουτοπία του, ή στον κήπο του, ή στη σκάλα, ή αν ακούμπησε έστω και λίγο τα πόδια του στη θάλασσα. Περπάτησε όμως δίπλα από όλα αυτά, και τουλάχιστον -σε σχέση με τους περισσότερους- εκείνος, γεύτηκε την αμηχανία του έρωτα.
Γιώργος Ιατρίδης
Βιβλιοθήκη Βολανάκη, Αθήνα
24.1.2016, Κυριακή
_
“Η σκάλα δίπλα στη θάλασσα”, Γιάννης Σγουρούδης
Εκδόσεις Θράκα
Ποίηση
Φωτογραφία (cover): Eleftheria Anthi
Από την παρουσίαση του Γιάννη Σ.
