-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Προσπαθώ αλλά δεν βρίσκω μια συγκεκριμένη. Σίγουρα πολλές ταινίες θα προδίδουν ένα περίπατο στη θάλασσα και ένα χορό μέχρι το πρωί στο κέντρο της πόλης.
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Γιατί είναι ελεύθερα. Γιατί δεν χαραμίζουν τα ταξίδια τους σε βαθυστόχαστε σκέψεις. Φεύγουν απλά. Γιατί μπορούν να πετάξουν. Αλλάζουν τόπους και σπίτια χωρίς τους περιορισμούς οποιασδήποτε δέσμευσης. Πάνε κάθε φορά εκεί που νομίζουν ότι ανήκουν.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Δεν με νοιάζει το σημείο. Αρκεί να έβλεπα θάλασσα από ψηλά. Όποια θάλασσα. Χωρίς αρχή και τέλος. Να είχα για «πάντα» στα μάτια μου το πιο δυνατό μέσο έμπνευσης και ζωής.
–Πώς γίνεται από τη χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Φως μπαίνει και από μια κλειστή πόρτα. Η χαραμάδα σου δίνει όσο χρειάζεται για να το αναπαράγεις, το φώς, μέσα σου. “Και έξω σου”. Σαν εικόνα είναι πολύ ερωτικό το θέαμα μιας ακτίνας φωτός που κυλάει στο πάτωμα. Κρύβεται και φανερώνεται.
Ό,τι δεν αφήνεις να μπει μέσα ολόκληρο, ξεχειλίζει κάποια στιγμή και σπάει όλες τις πόρτες τις κλειστές. Άρα, πίστεψε από την αρχή ότι η κάθε χαραμάδα προσφέρει όσο φως αντέχεις.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Ο άρρυθμος χτύπος της καρδιάς. Η αίσθηση του χρόνου που χάνεται. Είσαι ευτυχισμένος όταν κοιτάς το ρολόι και έχουν περάσει κοντά δυο χρόνια. Ή και τρία.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Ξημέρωμα. Ανοίγει μια πόρτα κάθε πρωί. Ανοίγει μια ελπίδα. Νέα όνειρα, νέα οράματα. Ξημέρωμα γιατί σημαίνει πως έχεις γευτεί ολόκληρη τη νύχτα που μόλις πέρασε.
-Πώς γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Γιατί ο λόγος δεν μπορεί να δώσει πάντα τη λύση. Χρειαζόμαστε εικόνες για να «μιλήσουμε». Στιγμές. Και όχι εξηγήσεις.
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Γιατί συνηθίσαμε να πεινάμε στη σκέψη ότι θα φάμε κάτι το οποίο θα κάτσει «βαρύ» ή θα είναι ακαταμάχητα νόστιμο για τα δεδομένα μας. Είναι βαρύς ο έρωτας αν έρθει. Και απολαυστικός παράλληλα. Αν τολμήσεις σε μια μπουκιά του, δεν φεύγεις χωρίς να σκάσεις απ αυτόν. Νηστεύουμε τον έρωτα γιατί φοβόμαστε να γίνουμε υποχείριο μιας «γεύσης» που δεν θα θέλαμε να τελειώσει ποτέ.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Η δυσπιστία. Ο φόβος. Τα ρίσκα που δεν πήραμε ποτέ. Στο χέρι μας είναι να μείνουμε φυλακισμένοι σε ότι νομίζουμε ότι μας κρατάει φυλακισμένους.
-Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Μπορούμε να αντισταθούμε στο να μην το τολμήσουμε;
_
Μάγδα Βαρούχα: Γεννήθηκε λίγο έξω από την Αθήνα. Γράφει στίχους μουσική και της αρέσει να ερμηνεύει κάθε λέξη όταν τραγουδάει. Αυτή την περίοδο βρίσκεται στο στούντιο και γράφει τη πρώτη της ολοκληρωμένη προσωπική δισκογραφική δουλειά.
Ακόμα, την Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου θα τη δούμε στη συναυλία στο Βεάκειο της Ματούλας Ζαμάνης όπου συμμετέχει με τον Εισβολέα και τον Νίκο Φάκαρο.
