Χρόνια σαν τριαντάφυλλα

Μια φορά κι έναν κακό καιρό, σε μια παραθαλάσσια επαρχία όλοι οι κάτοικοι ζούσαν γονατιστοί. Δεν είχαν πολλά ενδιαφέροντα, ούτε και πολλές σκοτούρες, το μόνο που πραγματικά τους ένοιαζε ήταν πότε θα πεθάνουν για να γίνουν αγάλματα. Τους ενθουσίαζε τόσο πολύ η ιδέα ενός τριαντάφυλλου που μέσα σε λίγες μέρες ξεραινόταν, που θέλανε να κάνουν το ίδιο και στο σώμα τους. Θέλανε δηλαδή τόσο πολύ να αποξηράνουν τη ψυχή τους. Βέβαια, για να γίνει αυτό, αντί για μέρες έπρεπε να περάσουν χρόνια και μέσα σε αυτά τα χρόνια έπρεπε να αποφεύγουν τη βροχή, το νερό, το γέλιο, την ελπίδα, την αγάπη. Πράγμα δύσκολο για κάποιους, μιας και αγαπάγανε παράφορα το μίσος, τη μισαλλοδοξία, τη βία. Με νομοτέλεια όμως καταφέρανε το στόχο τους. Γίνανε αγάλματα σε πλατείες και μουσειακά είδη σε ψαροταβέρνες. Καταφέρανε να μαρμαρώσουν τα συναισθήματά τους επίγεια, αλλά και επουράνια. Παρ’ όλα αυτά, οι επιγραφές πάνω στις πλάκες δεν έγραφαν τίποτα, ούτε καν τα ονόματά τους…

_

Εμπνευσμένο από το τραγούδι: Χρόνια σαν τριαντάφυλλα 
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Σταμάτης Κραουνάκης