-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Τριάντα ολόκληρα χρόνια μια σκηνή; Κι όλες αυτές οι κομεντί, τα δράματα κι οι ταινίες τρόμου ή τα παιδικά; Μια συρραφή ειδών θα ήταν πιο δίκαιη! Αν έπρεπε να επιλέξω μία σκηνή εντελώς τοποθετημένη στην κοινωνία και στον παραλογισμό που ξετυλίγονται αυτά τα τριάντα χρόνια θα ήταν από την ταινία του Θ. Αγγελόπουλου “Με το βλέμμα του Οδυσσέα” όταν η φύση πήρε ένα μπισκότο γιατί στέκει μόνη της όπως κι άνθρωποι.
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
-Γιατί αν έμεναν σε ένα μέρος θα ήξεραν τη μισή ιστορία.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Δεν προλαβαίνω ως αύριο να δεχτώ ότι θα είμαι άλαλη, ακίνητη, κάπως κρύα και θα με κουτσουλάει κάθε λογής πτηνό που δεν αποδήμησε!
-Πώς γίνεται από τη χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Αν το σκοτάδι είναι πολύ, ακόμα κι η φλόγα του κεριού φαντάζει κάπως μεγάλη.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Η αγάπη.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Μάλλον δειλινό. Έχεις ολόκληρη νύχτα μπροστά σου να ονειρευτείς.
-Πώς γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Γιατί δε βρέθηκε κανένα “σπαθί” για να της μάθει την ματαιότητα.
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Γιατί κάποιος μας είπε πως υπάρχει αιώνιως ζωή. Τι ερωτήσεις τώρα είναι αυτές; Βοήθειά μας!
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Το μέρος που τα κάγκελα θα τα έχουμε κάνει εμείς οι ίδιοι παραγγελία στον σιδερά.
-Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Το ζήτημα δεν είναι αν μπορούμε. Το ζήτημα είναι ο καρχαρίας.
_
Η Μαρία Κρασοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Το τραγούδι κι η γραφή την κέρδισαν από νωρίς. Δισκογραφικά έχει δύο στιγμές σε μουσική του Γρηγόρη Πολύζου ενώ κυκλοφορεί κι η πρώτη της ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις “Γαβριηλίδη”.
