Μάνα ακόμα ονειρεύομαι!

«Μάνα ακόμα ονειρεύομαι!», μπορεί να μην στο είπα ποτέ, αλλά στο γράφω σε έναν τοίχο…

Οι αναφορές στην Ελληνίδα μάνα πολλές, άπειρες θα έλεγα. Για αυτό και άλλωστε έχουμε αρκετά προσωνύμια που τη χαρακτηρίζουν. Μάνα, μητέρα, μαμά, μανούλα. Αν ανατρέξουμε λοιπόν λίγο στο παρελθόν θα δούμε πως η μάνα ήταν αντικείμενο συζήτησης και σημείο αναφοράς σε πολλές συνιστώσες. Από τηλεοπτικά προγράμματα μέχρι διαλόγους σε stand up, από πίνακες ζωγραφικής μέχρι θεατρικά έργα και από ποιήματα μέχρι και το πολυσυζητημένο τραγούδι των 37 εκατομμυρίων. Αδιαμφησβήτητα, τουλάχιστον για τον τόπο μας αποτελεί σύμβολο.

Τι πραγματικά είναι όμως η μάνα; Είναι τα πάντα. Είναι ο άνθρωπος που μας έφερε στον κόσμο, είναι ο πρώτος άνθρωπος που αντικρύσαμε, είναι ο πρώτος άνθρωπος που μας κράτησε στην αγκαλιά του, είναι ο πρώτος άνθρωπος που μας έδωσε τροφή. Ακόμα, είναι εκείνη που μας μεγάλωσε, που μας ανέθρεψε, που ό,τι κι αν είχαμε, ό,τι ώρα κι αν ήταν τη φωνάζαμε· και το άτομο που μας λέει συνεχώς να ντυνόμαστε καλά… Ειλικρινά, θεωρώ, πως στους γονείς οφείλουμε σχεδόν ότι είμαστε τώρα. Παίζουν τον πιο μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού· ειδικότερα η μητέρα, μιας και συνήθως περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί της.

«Μάνα ακόμα ονειρεύομαι!», έβαψε κάποιος με κόκκινα γράμματα (μαζί με ένα ψαράκι), και ίσως συγκαταλέγεται ένα από τα πιο συναισθηματικά συνθήματα που κυκλοφορούν στους τοίχους. Αρχικά, αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε από την τοποθέτηση των λέξεων. Θα μπορούσε πολύ εύκολα να γράψει «Ακόμα ονειρεύομαι μάνα!», αλλά για εκείνον το πιο σημαντικό είναι η πρώτη λέξη. Δεύτερον, το “ακόμα” σηματοδοτεί διάρκεια, ότι το έκανε από παλιά, το συνεχίζει τώρα και θα το συνεχίζει για κάποιον καιρό. Όσον αναφορά τη λέξη «ονειρεύομαι», για εμένα προσωπικά είναι μία από τις αγαπημένες. Ενέχει όμορφο ρομαντισμό, εξέλιξη, ελευθερία, αξιοποίηση των δυνατοτήτων, πίστη, αισιοδοξία και άλλα πολλά που δε μπορούν να γραφτούν με λέξεις.

«Μάνα ακόμα ονειρεύομαι!», μπορεί να μην στο είπα ποτέ, αλλά στο γράφω σε έναν τοίχο…

_

Η πρώτη δημοσίευση έγινε στο site “Η Πόλη Ζει