ΟΜΙΚΡΟΝ
Και ξαφνικά ο άνθρωπος που μου μιλούσε έγινε
ένα μυρμήγκι μπαίνοντας σε μυρμηγκοφωλιά
πολύ μελάνι έτρεξε άφθονο σαν Νιαγάρας
ποιήματα ξαναγράφτηκαν με άμμο από τη θάλασσα
φιλιά ταχυδρομήθηκαν μες στα κουτιά τ’ ανέμου
ο χρόνος ο πραγματευτής μπροστά σε κάθε πόρτα
το βλέπουν και το βλέπεσθαι αφέθηκαν ελεύθερα
να κάνουν ό,τι θέλουνε μες των ματιών τον κήπο
πολλές ιδέες σπουργίτεψαν πάνω στα κυπαρίσσια
και στην παλάμη ενός χεριού πηγούνι ακουμπισμένο
δυο μάτια σαν τον ουρανό γαλάζια που ονειρεύονταν.
Στο μεταξύ κι άλλα πολλά παράξενα συνέβηκαν
ο εκτροχιασμός μιας αίσθησης απάνω σ’ ένα νεύρο
της ακοής το γλίστρημα σ’ ένα σπασμένο κύτταρο
οι φράσεις οι μαρμάρινες τα στρογγυλά τραπέζια
κοντά σ’ αυτιού το διάβολο της ρητορείας τα βότσαλα
αισθήματα ακαθόριστα που κολυμπούν γύρω μου
μάτια που κάνουν το κουτό να μη με πολυβλέπουνε
μάτια σχεδόν ατέλειωτα που με κοιτάζουν άφοβα
μάτια που είδαν πράματα που πουθενά δε φαίνονται
του σπαραγμού του γδικιωμού του σκοτωμού τα μάτια
μάτια μεγάλης μοναξιάς που όλο μετράνε πρόβατα
που εισχωρούν κοιτάζοντας βαθιά υγρά υδάτινα
μέσα στον κόλπο μιας στεριάς που ξύπναγε γυναίκα.
__________
σελ. 72
Απόσπασμα από το ποίημα “ΟΜΙΚΡΟΝ”
Η πουπουλένια εξομολόγηση
Εκδσόσεις ΙΚΑΡΟΣ
biblionet
