-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Δεν ξέρω ποια• θα ήθελα όμως να είναι μια σκηνή, όποια να ’ναι, από αυτήν του Jean Jenet: «Un chant d’amour»
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Ο καθένας έχει το καλύτερό του• κι αυτά, νομίζω, αυτό ψάχνουν όλη την ώρα και δεν κάθονται στ’ αυγά τους (κυριολεκτικά).
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Σ’ ένα σπίτι ― όπου θα χωρούσα. Και να κρεμούν πάνω μου καπέλα, παλτό, φουλάρια, εσώρουχα. Αλλά σε σπίτι. Σε μουσείο, ας πούμε, θα βαριόμουν• δεν είμαι εγώ για «μην αγγίζετε».
-Πως γίνεται από την χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Να λέμε πάλι καλά που το φως παίρνει πρωτοβουλίες.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Η σέσουλα, νομίζω.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Ξημέρωμα ― γιατί θα έχει περάσει η νύχτα. Κι η νύχτα είναι, πιστεύω, ωραία όταν την περνάς, όχι όταν την περιμένεις.
-Πως γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Μάλλον για να μην την καταπίνουμε εύκολα.
-Γιατί οι άνθρωποι νηστεύουν ακόμα και τον έρωτα;
…προσδοκούν ανάστασιν νεκρών.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Ποιο είναι το προηγούμενο;
-Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Δεν ξέρω• αυτός ο Καββαδίας όλη την ώρα έθετε καινούργια όρια στις δυνατότητές μας.
__________
Ο Δημήτρης Αθηνάκης είναι μεταφραστής και επιμελητής κειμένων, ενώ εργάζεται ως copy-conceptionist στον χώρο του online marketing. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές.
photo: Venthesikimi Soukoulis
