—Ο φετινός χειμώνας είναι πολύ κρύος, η θερμοκρασία έφτασε στα πιο χαμηλά επίπεδα, το πετρέλαιο ακριβαίνει…
—Σσσσς. Έχεις ζήσει έστω ένα βράδυ έξω στο κρύο, χωρίς κάποια ζεστή σοκολάτα, χωρίς κάποιο κατάλυμα, μακριά από το σπίτι σου;
—Εγώ βγαίνω από το σπίτι μου και η απόσταση μέχρι το αυτοκίνητο και από το αυτοκίνητο μέχρι το μαγαζί με σκοτώνει…
—Ο άστεγος όμως πως μπορεί και ζει;
Ανάβω την θερμοφόρα.
Μένω σιωπηλός και παρατηρώ πως σε δευτερόλεπτα τα χρώματά της πυρώνουν.
Άναψα την μία από τις τρεις σκάλες.
Πάνω μου βρίσκεσαι εσύ.
Αν είχα ανάψει και την δεύτερη θα ήσουν πλάι μου.
Αν είχα ανάψει και την τρίτη θα ήσουν απέναντι μου.
Αν είχα ανάψει και το καλοριφέρ θα αγκάλιαζες εκείνο…
Αν είχα ανάψει το τζάκι, θα ήσουν σε άλλο δωμάτιο.
Τώρα σε αισθάνομαι, ζεσταίνομαι από τους χτύπους της καρδιάς σου και από τον ήχο των βλεφάρων σου.
Κάπως έτσι μεταγγίζω πυρετό απ’ το κορμί σου.
