-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Μια οποιαδήποτε σκηνή από το Die Klage der Kaiserin της Pina Bausch
Ή
Η τελευταία σκηνή από το Mouchette του Bresson
Ή
Ο Balthazar του Bresson ξαπλωμένος στην πράσινη χλόη περιτριγυρισμένος απ’ ένα κοπάδι κουδουνίσματα
Ή
Μια οποιαδήποτε σκηνή βιασμού από το Der freie Wille
Ή
Η μηδενική ζυγαριά του Ki-Duk Kim στο 3-Iron
Ή
Να ήμουν γάλα και αυγό στη σακούλα της Adjani στο μετρό, στο Possession του Zulawski
Ή
Οι ατέλειωτες ράγες του Paris, Texas
Ή
Ο Οιδίποδας και η Μηδεία στην πρώτη σκηνή στο The Woman Who Brushed In Her Tears της Mitsevska
Ή
Μια σκηνή από την ταινία χωρίς ήχο και χωρίς εικόνα που προγραμματίζει να κάνει ο Kaurismaki
Μα ό,τι κι αν διάλεγα θα ήταν απλά μια μεγαλοστομία.
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Επειδή δεν ανήκουν σε τόπο. Δεν τους ανήκει τόπος. Όπως συμβαίνει με όλα τα σπουδαία πράγματα• [τη μουσική, τον έρωτα, το θάνατο]. Δεν κατοικούν σε χώρο και χρόνο. Μόνο χρησιμοποιούν αυτά τα μεγέθη ως το μέσο και τη συχνότητα με την οποία διαιωνίζονται.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Στο εσωτερικό ενός κινηματογράφου, αναμφίβολα. Όχι οποιουδήποτε.
-Πως γίνεται από την χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Οφείλεται στην σταθερή απώλεια των πραγμάτων. Που δεν είναι απώλεια. Μάλλον σ’ εκείνο το βλέμμα που τείνει να ‘ναι στραμμένο στο σημείο απ’ όπου ήρθαμε. Εκεί όλα διέρχονται απ’ οπουδήποτε, με μια ένταση ασύγκριτα πιο ισχυρή σε σχέση με το πραγματικό τους βάρος.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Αφού δεν είμαστε ποτέ ευτυχισμένοι με ευτυχία, θαρρώ πως είναι η έλλειψη.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Μου συμβαίνει ο χρόνος να μην έχει χρόνο.
Ήταν πρωί κάποτε.
-Πως γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Δένεται αυτή, δένεται! Για να θυμόμαστε ότι δεν είναι το μόνο εκφραστικό μέσο.
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Νομίζω ότι έχει να κάνει με την εκπαίδευση. Έχουμε μάθει να επενδύουμε πολύ περισσότερα στη λογική του σκοπού και σ’ αυτό που θέτουμε ως αναγκαιότητα, σε σχέση με αυτά που επενδύουμε στην ανώφελη αίσθηση και στα ακατάληπτα ρίγη των εσωτερικών φωνών.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Δεν ξέρω αν υπάρχει προηγούμενο, μεθεπόμενο και τα λοιπά. Πριν περίπου 35 χρόνια ο Κορνήλιος Καστοριάδης επεσήμανε στο «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΑ» ότι: «οι εξωτερικοί τρόποι κοινωνικοποίησης τείνουν, όλο και περισσότερο, να γίνουν τρόποι ‘εσωτερικής’ αποκοινωνικοποίησης. Πενήντα οικογένειες απομονωμένες καθεμιά στην κατοικία της παρακολουθώντας τηλεόραση εκπροσωπούν, συγχρόνως, την πιο προχωρημένη, απ’ όσες γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, ‘εξωτερική’ κοινωνικοποίηση και ‘εσωτερική’ αποκοινωνικοποίηση, την πιο ακραία ιδιωτικοποίηση.» Σήμερα, είναι ακόμα πιο φανερό, πως η ατομικότητά μας είναι το ισχυρότερο μέσο φυλάκισης. Και καθώς τα όρια του ατόμου και της μονάδας ενισχύονται διαρκώς, τόσο πιο ανίσχυροι γινόμαστε και τόσο πιο αναπόδραστα παγιδευμένοι σ’ αυτό που αποκαλούμε εαυτό.
-Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Αυτό έχει ήδη συμβεί.
__________
O Γιώργος Ευθυμίου aσχολείται με τη σκηνοθεσία και τη συγγραφή όντας αυτοδίδακτος. Εργάζεται ως λογιστής. Δηλώνει διαρκώς συνεπαρμένος από το μυστήριο της αποκάλυψης που συντελείται στα οργανικά και τ’ ανόργανα τοπία που συναντάει.
