-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Η σκηνή με τον άντρα και τον άνεμο από τον Καθρέφτη του Ταρκόφσκι. Όταν την είδα πρώτη φορά με είχε συγκινήσει βαθιά η επιλογή του Ταρκόφσκι να τον κρατήσει όρθιο.
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Από νοσταλγία και αγωνία να επιστρέψουν σε ό,τι η φύση τα ανάγκασε να εγκαταλείψουν. Νομίζω πως τελικώς δεν τους αρέσουν οι αλλαγές. Η γοητεία της φυγής είναι ανθρώπινη αδυναμία.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Και μόνο που διάβασα την ερώτηση έπαθα κρίση πανικού.
–Πώς γίνεται από την χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Μας ξεγελάει η ελπίδα μας.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Η αυθεντικότητα.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Δειλινό. Υπάρχει η δικαιολογία της μελαγχολίας. Δεν αντέχω τα πρωινά. Ξυπνάω πάντα με μια τάση αυτοκτονίας.
–Πώς γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Είναι που ‘χει μια τάση κι αυτή πού και πού να θέλει να κοπεί.
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Ποιος νηστεύει; Εγώ δεν πιστεύω στις στερήσεις.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Να μας πραγματοποιούν τα όνειρα.
–Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Όπως και να ‘χει, σημασία έχει να χορεύουμε.
_
Ο Νίκος Ερηνάκης (1988, Αθήνα) είναι υποψήφιος διδάκτωρ Φιλοσοφίας στο Λονδίνο. Έχουν εκδοθεί δύο ποιητικές συλλογές του [Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου, Ροές, 2009 και Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά, Γαβριηλίδης, 2013] και μία μετάφραση ποιημάτων του Γκέοργκ Τρακλ και σχετικών κειμένων του Μάρτιν Χάιντεγκερ [Σκοτεινή αγάπη μιας άγριας γενιάς, Γαβριηλίδης, 2011)]. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πέντε γλώσσες.
Παράλληλα με την ολοκλήρωση του διδακτορικού του αυτό το χρόνο θέλει να μεταφράσει ποιήματα από τις πέντε τελευταίες συλλογές του Paul Celan και μετά να περάσει ένα διάστημα στην Κωνσταντινούπολη και στην Ταγγέρη.
