Η άνω τελεία γίνεται ερωτηματικό – Ναταλία Κατσού

-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Η στιγμή που το αρκουδάκι κοιτάζει στα μάτια την τίγρη στην “Αρκούδα” του Jean-Jacques Anneau – και το πέρασμα μέσα από το ποτάμι στο Stalker του Tarkovsky, ίσως και σε συνδυασμό.

-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Γιατί κυνηγούν τον ήλιο.

-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Σε ένα βαγόνι τραίνου.

-Πως γίνεται από την χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Μια χαραμάδα αρκεί για μια κλωστή φως, το υπόλοιπο είναι η φαντασία μας που το πολλαπλασιάζει σε κύματα, η ανάγκη μας να ανοίξουμε την πόρτα και να χαθούμε μέσα στην κίτρινη παλίρροια.

-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Τα ανθρώπινα χέρια που μας αγγίζουν και τα μάτια που λάμπουν γύρω μας ανά ημέρα.

-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Ξημέρωμα- εξουδετερώνει και το ημέρωμα και το σκοτάδι, σε αρπάζει από τα μάλλια και σε ξαναβουτάει σε κάτι που δεν έχει τελειώσει.

-Πως γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Είναι η αντανακλαστική άμυνα του σώματος για να μην εκπυρσοκροτήσει το μυαλό μας, να μην εκτοξεύσουμε όλες μας τις σκέψεις κι αδειάσουμε – ή για να μην διαλύσουν τους άλλους; Είναι ο κόμπος της σιωπής για να μας θυμίσει ότι δεν χωράνε όλα σε λόγια.

-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Ποιος ζωντανός νηστεύει τον έρωτα;

-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Η ψευδαίσθηση της συνεννόησης, το κομμένο δάχτυλο που δεν θα προλαβαίνει να κάνει like.

-Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Τάνγκο σφιχταγκαλιασμένοι πετώντας μαζί του.

_

Η Ναταλία Κατσού γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Νομική και Θέατρο. Ζει κι εργάζεται ως σκηνοθέτης στο Λονδίνο. Έχει εκδόσει τις ποιητικές συλλογές “Μαγωδός” (Καστανιώτης 2008) και “κοχλίας” (Κέδρος 2012) και το θεατρικό έργο “Σπαράγγια με φτερά” (εκδ. Βακχικόν 2014). Η συλογή της “Νυμφαλίδες” είναι υπό έκδοση.

φωτογραφία: Yiannis Katsaris