-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
The Death of Weronika
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Για να ξαναγεννηθούν κάπου αλλού.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Θα ήθελα να είμαι από αυτά τα ξεχασμένα αρχαία αγάλματα σε κάποιο τροπικό βυθό της θάλασσας. Να δίνουν τα ψάρια ραντεβου και να βολτάρουν ανενόχλητα τριγύρω από τα κοράλλια μου.
-Πως γίνεται από την χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Αυτό αναρωτιέμαι και εγώ κάθε φορά που με ξυπνάει το φως απο το κλειστό παραθυρό μου και εκνευρίζομαι.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Νομίζω η βλακεία. Όσο πιο βλάκας και ανίδεος τόσο πιο ευτυχισμενος. Δηλαδή αντικειμενικά αν κοιτάξουμε γύρω μας με ενα στοιχειώδη προβληματισμό αντιλαμβανόμαστε το βαθύ σκοτάδι που μας περιβάλλει. Είναι εκέι όσο και να προσπαθούμε να το αγνοήσουμε.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Δειλινό μπας και πετύχουμε κανένα βρικόλακα και έρθουν τα πάνω κάτω.
-Πως γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Λογικά αυτό συμβαίνει γιαγιγυγΦΤΤΤΕΤΥφγωξ^*&Τ*%^ΡΩΓγξ ΓΘΥΓΥΓ *)(*(*)ΞηκΗΞΓΦΦ ΓΥΓΘΥνξδνξωδξδω$%$^%$%6780ΦΤΔΤΡΕΣΡ!!.
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Ο έρωτας είναι σαν το σουφλέ σοκολάτας (αυτό με τη λιωμένη σοκολάτα μέσα). Όσο το τρως αισθάνεσαι μια απίθανη εφορία. Μέτα σε πιάνουν τύψεις. Μετά βαρυστομαχιάζεις. Μετά εύχεσαι να μην το είχες φάει. Μετά ορκίζεσαι οτι δεν θα ξαναφάς. Με την πρώτη ευκαιρία φυσικά ξανατρώς. Και πάμε πάλι από την αρχή.
Σίγουρα θα το έχει πει και ο Πάουλο Κοέλιο αυτό δεν παίζει. (Σόρι Πάουλο)
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Καλύτερα ας μας απασχολεί πώς θα εξαφανίσουμε απο προσώπου γης τα ήδη υπάρχοντα μέσα φυλάκισης. Μου είναι αδιανόητη η στέρηση ελευθερίας ως μέσο σωφρονισμού. Και νομίζω οτι αυτό θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο για έναν άνθρωπο που “διαπράττει έγκλημα”, όχι η εκδικητική τιμωρία.
-Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Τελευταία ξεκίνησα το μπαλέτο και το βρισκω ιδιαίτερα διασκεδαστικό. Ελπίζω το peak της ανοδικής μου πορείας ως εκκολαπτόμενη μπαλαρίνα ( NOT) να είναι να χορέψω πάνω στο φτερό του καρχαρία.Ουάου.
_
Είμαι η Σοφία Σαρρή και προσπαθώ να είμαι καλά. Έχω βρει ως λύσεις την εκτονωτική τραγουδοποιία και τη διδασκαλια σύγχρονου τραγουδιού την οποία εξασκώ στη μουσική σχολή LAB.. Παλαιότερα έπαιζα σε μπάντες όπως οι Night on Earth τώρα γράφω τα δικά μου τραγούδια. Θα επιχειρήσω να τα παρουσιάσω για πρώτη φορα στα αθώα αυτιά των ακροατών την Τετάρτη 25/3 στο six d.o.g.s (μετά την παρέλαση).
photo: Thomas Arsenis
make up/hair: Ellie Kyriazidou
