-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Fight club όταν όλη η πόλη γκρεμίζεται, το alter ego του έχει βάλλει εκρηκτικά παντού και λέει στην αγαπημένη του: Απλά περνάω μια δύσκολη φάση στην ζωή μου.
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Γιατί μπορούν να πετούν… και το κάνουν πολύ αργά… εγώ θα πέθανα από το πέταγμα.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Σε ένα υπόνομο, να νιώθω πάνω μου όλες τις βρωμιές τους.
-Πως γίνεται από την χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Ρώτα εκείνον με τον φακό στην γωνία.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Δυστυχία.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Δειλινό… γιατί ελπίζω πως δεν θα ξημερώσει… ενώ όταν ξημερώνει η ελπίδα μου αυτή θα ήταν ουτοπία.
-Πως γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Γιατί υπάρχει και το συναίσθημα.
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Γιατί ποτέ δεν τον γευτήκαμε στα αλήθεια.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Η πιο μεγάλη φυλακή μας νομίζω είναι το εγώ…. Η μεγαλύτερη απελευθέρωση το εσύ…
–Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Το πιο εύκολο… μπορούμε να κάνουμε τα πάντα απλά ακόμα δεν τα φανταστήκαμε… Γιατί μην ξεχνάς κάθε πραγματικότητα πριν γεννηθεί ήταν φαντασία..
_
Ο Δημήτρης είναι ένας φυσιολογικός απάνθρωπος. Κάθε Κυριακή μετατρέπεται στον Pixel που με samplers , φάλτσες κιθάρες και φωνητικά θέλει να λούσει τον κόσμο με φαντασία..Ετοιμάζει το προσωπικό του project με το οποίο θα συμμετέχει σε ένα αντιρατσιστικό φεστιβάλ και πιθανώς στην ευρωπαϊκή γιορτή της μουσικής.
photo: Lefteris Zopidis
