-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Θα ήταν σίγουρα μια χαραυγή στο κέντρο της Αθήνας ύστερα απο μια ολονύκτια βόλτα. Το πιο υπέροχο τραγούδι του κόσμου θα ακουγόταν απο τα ηχεία ενός παλιού ραδιοφώνου. Η ομορφιά θα φαινόταν ξεκάθαρα μπροστά μου την στιγμή ακριβώς που θα έκλεινα τα μάτια. Κάπως έτσι… “Φτηνά τσιγάρα…“
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Για να μας θυμίζουν ότι οι ριζικές αλλαγές είναι απαραίτητες ώστε να ζούμε πραγματικά και όχι συμβατικά. Όσο κι αν μας φοβίζουν και τις αποφεύγουμε είναι ο μόνος δρόμος για εξέλιξη. Και η εξέλιξη ίσως να είναι το νόημα της ζωής.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Θα διάλεγα να μπω σε ένα μουσείο με πολλά αγάλματα τριγύρω μου για να μιλάμε μεταξύ μας και να περνάει η ώρα. Τι νόημα θα είχε να έβλεπα για παράδειγμα μια ανοιχτή θάλασσα αν δε μπορούσα να βουτήξω.
-Πως γίνεται από την χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Περνάει περισσότερος αέρας παρά φως. Και το μεγάλο πρόβλημα αυτού του κόσμου είναι ότι οι άνθρωποι συνήθως πέρνουν πολύ αέρα χωρίς να έχουν λάβει αρκετό φως. Άρα μάλλον η ερώτηση είναι “πως γίνεται απο τη χαραμάδα να περνάει τόσο λίγο φως;”
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Νομίζω οτι είναι οι αναμνήσεις. Με δεδομένο οτι οι κακές μας στιγμές κρύβονται στο υποσυνείδητο και οι αδιάφορες πνίγονται στον ποταμό της λήθης, όσο πιο πολλές εικόνες στοβιλίζονται στο μυαλό μας τόσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Οπωσδήποτε ξημέρωμα. Έχει προηγηθεί ολόκληρη η νύχτα για να το κατακτήσεις. Εκτός αν σε ξύπνησε το ξυπνητήρι…
-Πως γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Ο έρωτας και η δειλία ειναι ανθρώπινες αδυναμίες. Αυτές είναι οι δυο αιτίες για τέτοιους γόρδιους δεσμούς. Αν είσαι κυνικός και ατρόμητος δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι…
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Για τον ίδιο λόγο που νηστεύουμε το κρέας. Φόβος. Στη μία περίπτωση φοβόμαστε το Θεό και στην άλλη τον εαυτό μας. Ευτυχώς είμαι άθεος οπότε τουλάχιστον με το φαγητό έχω εξαιρετική σχέση.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Θα μας απαγορεύουν τη χρήση των ηλεκτρονικών μέσων κονωνικής δικτύωσης. Τι πιο σκληρό απο αυτό για μια γενιά που έχει μάθει να ζει μέσω facebook, twitter, instagram κλπ….;
–Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Προσωπικά δε μπορώ να χορέψω ούτε σε πάρτυ. Για να χορέψεις πάνω στο φτερό του καρχαρία πρέπει ή να είσαι ποιητής ή να έχεις αποδεχθεί τον εαυτό σου 100%. Για μένα δεν ισχύει τίποτα απ ’τα δύο.
_
Ο Παντελής Κυραμαργιός ζει στον Πειραιά όπου εργάζεται σαν οδοντίατρος. Είναι μουσικός, μέλος του συγκροτήματος “Μέλισσες” και της καλλιτεχνικής κολεκτίβας “Πλέγμα”. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο “Το παραμύθι της λήθης” κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις “Έναστρον”. Δημοσιεύει κάθε τόσο διηγήματά του στο literature.gr.
