-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Η τελευταία σκηνή του ‘Απέραντου γαλάζιου’ όπου ο δύτης με τη φαινομενική άπνοια, ο Ζακ Μαγιόλ, απογοητευμένος από τις συμβάσεις της κοσμικής ζωής κάνει μια ύστατη βουτιά στη θάλασσα, στην αγκάλη της οποίας ένιωθε πάντα έτσι κι αλλιώς στο φυσικό του χώρο, ακολουθώντας ένα δελφίνι. Καταβυθίζεται όλο και πιο βαθιά -στη θάλασσα-μήτρα; στο κέντρο της ύπαρξής του; – μέχρι που χάνεται από το κάδρο. Ποτέ δε μαθαίνουμε αν ξαναβγαίνει στην επιφάνεια. Η σκηνή κινείται σ’ ένα αλληγορικό επίπεδο. Εγώ πιστεύω πως κάποτε αναδύεται αναγεννημένος αλλά πολύ μακριά, ίσως σε κάποιο άλλο πέλαγος.
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Για να χλευάσουν τους κυνηγούς. Γιατί όσο κι αν τα σκοτώνουν αυτά εξακολουθούν να έχουν φτερά και να συνεχίζουν το θαύμα της ζωής, σε αντίθεση με εκείνους που θα μένουν για πάντα καθηλωμένοι στο έδαφος και στο μικρόκοσμό τους. Επίσης για να μας διδάξουν ότι η μετανάστευση είναι εγγεγραμμένη στο μηχανισμό επιβίωσης των έμβιων όντων όταν οι εξωτερικές συνθήκες γίνονται αντίξοες. Γι αυτό πρέπει να μαστε πολύ αλληλέγγυοι με τους μετανάστες όπου γης, γιατί ως Έλληνες έχουμε υπάρξει ήδη και ποιος ξέρει αν δεν υπάρξουμε ξανά μετανάστες.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Οποιοδήποτε σημείο και να διάλεγα θα αισθανόμουν δυστυχισμένος. Η στατικότητα, ακόμα και με θέα στο πιο θαυμαστό τοπίο της γης, θα γινόταν πολύ σύντομα η κόλασή μου. Ο κόσμος κινείται ακατάπαυστα και μόνο αν κινείσαι και εσύ μαζί του μπορείς να τον καταλάβεις και να τον χαρείς.
-Πώς γίνεται από την χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Όπως γίνεται από τη μικρή οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή να ξεπηδάει τόσο σκοτάδι… Η Γνώση είναι το φως και μεταδίδεται αστραπιαία, σαν σκέψη, με δύναμη κοσμογονική, για αυτό και η αυταρχική Εξουσία πολεμάει πάντα τη Γνώση.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Νιώθω πραγματικά ανέμελος όταν από επιλογή περπατάω ξυπόλητος σε δημόσιους χώρους, π.χ. στην αμμουδιά, σε πάρκα, σε επαρχιακούς παραθαλάσσιους δρόμους, σε καλοκαιρινά παράκτια μπαράκια και ταβέρνες. Λένε ότι είναι ευεργετικό να περπατάμε χωρίς παπούτσια γιατί το αρνητικό φορτίο του σώματός μας εξουδετερώνεται από το θετικό φορτίο του εδάφους. Συνεπώς θα έλεγα ότι μονάδα μέτρησης της ευτυχίας είναι τα χιλιόμετρα ανά ζωή που διανύουμε ξυπόλητοι.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Ξημέρωμα γιατί ό,τι κι αν έχει προηγηθεί σου προσφέρει μια καινούρια θέαση του κόσμου και της ζωής, μια αφορμή να προσπαθήσεις Ξανά. Ένα καινούριο Ξεκίνημα, ένα θεαματικό Ξύπνημα της Φύσης, ειδικά όταν έχεις μείνει Ξάγρυπνος για να το αντικρύσεις!…Τελικά ίσως το προτιμώ γιατί αρχίζει με το γράμμα Ξ!
-Πώς γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Γιατί αυτοί που την έδεσαν υποβαθμίζοντάς την συνειδητά, σκέφτηκαν ότι με αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχει πιθανότητα να εμφανιστεί πάλι κάποιος Αλέξανδρος για να λύσει το δεσμό. Και φοβούμαι πως αυτή τη φορά δε θα διαψευστούν…
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Γιατί έχουμε θυσιάσει το συγκλονιστικά αβέβαιο, το άγνωστο και το ρίσκο που ενέχει ο αληθινός, ο ανυπόταχτος Έρωτας για χάρη της ‘ασφάλειας’ και της πληκτικής γραφειοκρατίας μιας ‘σχέσης’. Η μεγαλύτερη παγίδα είναι η βολή μας και ως κοινωνία έχουμε χυδαία συνηθίσει σε αυτήν.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Η χρήση προφυλακτικού για όλα τα υπόλοιπα όργανα αισθήσεων: Τη γλώσσα, τη μύτη, τα μάτια, τα χέρια μας. Όταν όλα πια γύρω μας θα είναι ‘μολυσματικά’.
-Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Για να μπορέσουμε να χορέψουμε πάνω στο φτερό του πιο αδάμαστου, του πιο αρχαίου θηλαστικού πάνω στη γη-που σημαίνει: να κάνουμε την υπέρβασή μας, να κατακτήσουμε το αδύνατο-δεν αρκούν τίτλοι σπουδών, τεχνικές, πανάκριβα κινητά και ακίνητα ,κι ό,τι μετριέται σε αριθμούς. Χρειάζονται άλλου είδους δυνάμεις. Καθώς είμαι φανατικός οπαδός της Ποίησης και για μένα η Αλήθεια βρίσκεται μόνο στο Λόγο των μεγάλων Ποιητών, πιστεύω ότι μονάχα αν τους διαβάσουμε με ζήλο και αναπτύξουμε ένα είδος ‘ποιητικής΄ νοημοσύνης θα δαμάσουμε το αδύνατο. Όπως ακριβώς αυτοί κατάφεραν να εκφράσουν το ανείπωτο.
_
Ο Απόστολος Καλτσάς είναι θεατρολόγος και μουσικός-συνθέτης. Ως μπασίστας έχει εμφανιστεί με πολλούς καλλιτέχνες σε πολυάριθμες συναυλίες και φεστιβάλ σε Ελλάδα, Ευρώπη και Η.Π.Α. Το 2005 εκδόθηκε η πρώτη του δισκογραφική δουλειά, η μουσική για το παιδικό παραμύθι ‘Το ασημένιο ρομποτάκι’ σε στίχους Στρατή Πασχάλη, το 2010 η ‘Μυθοτοπία’ με τραγούδια σε δικούς του στίχους και μουσική και τη συμμετοχή πολλών γνωστών ερμηνευτών και μουσικών, το 2014 η ¨Μικρόγειος’ όπου μελοποίησε άλλους έξι στιχουργούς. Παράλληλα έχει συνθέσει μουσική για θεατρικές παραστάσεις, έχει εργαστεί στη Δημόσια Εκπαίδευση ενώ τα τελευταία χρόνια διδάσκει στη δραματική σχολή ΄Το Θέατρο Των Αλλαγών’.
