Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Σταύρος Τζουανάκος
Πρώτη εκτέλεση: Σταύρος Τζουανάκος & Έφη Νερούτσου (Ντουέτο)
Στο συγκεκριμένο τραγούδι δε χωράνε πολλά σχόλια, έτσι θα μείνουμε περισσότερο στην ουσία και δε θα σχολιάσουμε τόσο πολύ στίχο το στίχο.
Δε θέλω πλούτη να μου δώσεις και παλάτια
δε θέλω λούσα όπως άλλες που γυρνάς
…να και μια γυναίκα που αρνείται τα λεφτά
λυπήσου μόνο της καρδιάς μου τα κομμάτια
και πες μου λίγο τη φτωχή πως μ’ αγαπάς
…δύο λέξεις αρκούν, μόνο δυο λέξεις αρκούν για να αποτινάξουμε την ανημπόρια της ζωής
Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω
κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω
Αυτά τα λίγα ψίχουλα κι αν θα μου τάξεις
σου τα πληρώνω με οποιαδήποτε τιμή
…«πληρώνω», μία λέξη που φέρνει ωραία αντίθεση με όλα όσα πραγματεύτηκαν στο πρώτο κουπλέ
…«τιμή», διπλή έννοια, κάτι που είναι ωραίο να υπάρχει στα τραγούδια
και θα τα πάρω κι αν ακόμα τα πετάξεις
όπως πετάνε σ’ ένα σκύλο το ψωμί
…στο στίχο και γενικά στη λογοτεχνία, αν μια παρομοίωση είναι καλή τότε αναδεικνύετε πάρα πολύ το έργο, έτσι κι εδώ, βλέπεις μπροστά σου όλη την εικόνα
Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω
κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω
…κι από αυτή, μέχρι και την άλλη ζωή… θα σε λατρεύω, αγαπώντας την παραμικρή σου πράξη και την ελάχιστη στιγμή που μου χάρισες, και εδώ υπάρχει μια δυνατή εικόνα, μια μεταφορά, ο στίχος με την “άλλη ζωή…”
Ακούγοντας το τραγούδι, καταλαβαίνει κανείς πως τη δεκαετία του ‘70 τα πράγματα ήταν διαφορετικά, σίγουρα ήταν διαφορετικά. Μόνο από αυτούς τους δέκα στίχους μπορούμε να πούμε πως τότε η ζωή ήταν καλύτερη σε κάποιους τομείς, κι ας ήταν φτωχότερη κι ας είχε λιγότερες ανέσεις. Τα περισσότερα τραγούδια για παράδειγμα, που είναι γραμμένα στη δεκαετία του ‘70, ‘80 για να μην πάω πιο πίσω, είναι γραμμένα με μια καθαρή γραφή και απλή, γιατί πολύ απλά και οι άνθρωποι τότε είχαν τα ίδια χαρακτηριστικά, με συνέπεια να αντανακλούν στο χαρακτήρα. Σήμερα τα τραγούδια δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό εδώ το διαμαντάκι, τα περισσότερα υμνούν τη μοναξιά και επίσης είναι δύσκολα στην κατανόηση. Οι στιχουργοί τώρα βάζουν δύσκολες λέξεις, πρώτον για να αναδείξουν τη γραφή τους, και δεύτερον, για να κρύψουν τα κενά από το χαρακτήρα τους.
_
Το άρθρο γράφτηκε 28.09.2012 για λογαριασμό του “Ορφέα”.
