-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Η σκηνή από την ταινία “Dead poet society” θα ήμουν ο Nolan που θα έδινε ένα ελάχιστο φόρο τίμης στον άνθρωπο που τον έκανε να εκφράσει τα συναισθήματά του.
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Αποδημούν για να νοιώσουν την ελευθερία στο έπακρο.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Θα τρόμαζα να είμαι ακίνητος, θα ήθελα να περιφέρομαι μέσα στο πλήθος.
-Πώς γίνεται από τη χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Το φως είναι η ελπίδα και η αναγέννηση, ευτυχώς που την προσπερνά.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Η αυθεντικότητα.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Δειλινό γιατί δικαιολογεί την μελαγχολία και την όμορφη θέα.
-Πώς γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Κάπως πρέπει να προστατεύτει και αυτή.
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Η νηστεία είναι ένας τρόπος να τεστάρουμε τις αντοχές μας.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Το επόμενο; Έχουμε απόλυτη ελευθερία; Μόνοι μας φυλακίζουμε τους εαυτούς μας.
-Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Θα χορέψουμε μόνο όταν του δείξουμε την ευαίσθητη πλεύρα μας.
_
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Από μικρός λάτρευα τις λέξεις, έχω γράψει 2 ποιητικές συλλογές.
Την Κυριακή 24/1 20.00 θα γίνει η παρούσιαση της δεύτερης ποιητικής συλλογής μου, περισσότερες πληροφορίες εδώ.
