-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Η γενιά μας, είχε ως όνειρο να ζήσει τις ζωές της (γιατί σιγά μη ζούσαμε μόνο από μία), κινηματογραφικά. Έλα που όπως ήρθαν τα πράγματα και ο πόνος στην οθόνη, είναι σχεδόν ανεπαίσθητος σε σχέση με αυτή της ζωής. Όταν χάνομαι, νιώθω να μονολογώ σαν τον πρωταγωνιστή του Godard, στο «2-3 πράγματα που ξέρω για κείνη».
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Οι φίλοι μου, τα πουλιά κι οι εξαθλιωμένοι στα σύνορα, όλοι ψάχνουν ζωή. Καθείς με τα μέτρα και τα σταθμά του, για τον εαυτό του ή τα παιδιά του. Πρόσφυγες είμαστε όλοι, μείνουμε ή φύγουμε.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Δε μου πάνε εμένα τα αγάλματα. Με τρομάζει η σκέψη.
–Πώς γίνεται από τη χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Υπάρχουν εκείνοι που έχουν ταχθεί στο να την κρατάνε πάντα ανοικτή.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Να μπορείς να νιώθεις ζωντανός κι ευτυχής, μόνο όταν είναι και οι γύρω σου.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Ο καπιταλισμός μας έφτιαξε τη νοσταλγία των δειλινών, μας έκανε να μισήσουμε τα πρωινά (άλλη μια μέρα δουλειάς). Το λέει ο Μίσσιος καλύτερα από μένα:
Και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό, γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε! Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
Αλλά και πάλι, ποτέ δεν είχα τις καλύτερες των σχέσεων με τα ρολόγια μου.
–Πώς γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Η ασφάλεια της σιωπής. Αλλά μη φοβάσαι, όταν έρθει η ώρα, θα τις κόψουμε κι αυτές.
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Δεν θα έπρεπε. Καμιά στέρηση.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Οι ίδιοι μας οι εαυτοί. Συμβαίνει ήδη.
–Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Ας ισορροπήσουμε πρώτα. Είμαστε φτιαγμένοι για να χορεύουμε παντού και πάντα, όμως.
_
Ο Δημήτρης Γκιούλος γεννήθηκε το καλοκαίρι του 1984, πρόωρα, σε νοσοκομείο της Λαμίας. Μεγάλωσε στην Άμφισσα και μετοίκησε στην Πάτρα όπου και δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο μαθηματικό. Σπούδασε μετάφραση (meta/φράση school of translation), ασχολήθηκε με σεμινάρια φωτογραφίας και κινηματογράφου, ενώ κάνει μαθήμτα δημιουργικής γραφής και ενίοτε τον ραδιοφωνικό παραγωγό, υπάλληλο βιβλιοπωλείου, «δημοσιογράφο» και τον συνεργάτη σε διάφορα sites. Οι περισσότερες δουλειές που έχει κάνει είναι αμιγώς προλεταριακές, παρόλα αυτά.
Έχει εκδώσει 3 βιβλία μέχρι στιγμής.
Τη συλλογή διηγημάτων “Δι Άρλεκιν Πάροντι και άλλες καταστάσεις”, Χαραμάδα 2011.
Το σπονδυλωτό αφήγημα “12 ΚΑΡΕ”, ο Κήπος με τις Λέξεις 2012
Τη νουβέλα “Ο Τροχός της Τύχης”, Χαραμάδα 2015.
Διατηρεί το μπλογκ beingparanoidandroid.blogspot.com
Τη σελίδα https://www.facebook.com/D.Gkioulos/
Συνεργάζεται με τον λογοτεχνικό ιστότοπο yris.gr
Τον βρίσκετε στο δρόμο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ονειρεύεται ακόμα.
Για το 2016, έχει έτοιμα στα σκαριά 2 τουλάχιστον πρότζεκτ.
