Η ζωή μοιάζει με ένα σκουλικιασμένο πράσινο μήλο. Τα πάντα γύρω μας σαπίζουν, χαλάνε, ασχημαίνουν, εμείς ασχημαίνουμε. Γύρω μας επικρατεί θλίψη για το άγνωστο· αντί να βασιλεύει η χαρά, η χαρά για αυτό που δε ξέρουμε πως θα έρθει.
Κάναμε έκτρωση σε όλες τις ελπίδες μας, αλλά παρ’ όλα αυτά, γεννήθηκαν φόβοι. Ύστερα, πήραμε τους φόβους και τους κάναμε ανάγκες. Τις ανάγκες τις δέσαμε σφικτά κόμπο και τις φορέσαμε για μενταγιόν, να φωτίζουν εμάς και τους γύρω μας. Τελικά, πλαγιάσαμε μόνοι σε διπλό κρεβάτι. Ονειρευτήκαμε καλύτερο αύριο, αλλά ξυπνήσαμε με τσίμπλες από σπέρματα στα μάτια.
Τα εκθρέψαμε τα σκουλήκια, ναι, τους βγάλαμε όνομα, γλυκό να φάνε, και τώρα πια είναι δύσκολο να ζήσουμε χωρίς αυτά. Τώρα γαργαλάνε τα σώματά μας κι εμείς γελάμε από ευχαρίστηση. Κλεισμένα και φυλακισμένα στα εσωτερικά τοιχώματα, καρτεράνε καινούριες μέρες.
Εμείς είμαστε τα σκουλήκια· που βάζουμε κάτω το κεφάλι και προχωράμε. Βάζουμε κάτω τους αγκώνες και προχωράμε, περιμένοντας να δούμε δύση από το χώμα. Περιμένοντας να βρούμε μια όμορφη γαμημένη στιγμή να πιαστούμε.
Καμιά ζωή δεν μπορεί να είναι καλύτερη από αυτή που υπάρχει τώρα. Πόσο θα ήθελα να πάω μαζί σου σινεμά. Κι ας μη κράταγε το έργο μιάμιση ώρα. Ας κράταγε μονάχα τέσσερα λεπτά.
_
Η πρώτη δημοσίευση έγινε εδώ.
Πόση ζωή χωράει σε τέσσερα λεπτά; Μόνο τέσσερα λεπτά για να αγαπήσεις. Νά ζήσεις. Να ερωτευτείς. Να κυνηγήσεις τα όνειρα σου, ή να κρυφτείς από τους εφιάλτες σου. Τέσσερα λεπτά από τη ζωή, ή τη φαντασία σου. Σκέψου, γράψε, μοιράσου. Μόνο τέσσερα λεπτά είναι δικά σου. Τέσσερα λεπτά, για αυτά που έζησες, αλλά και για όλα εκείνα που περιμένεις να ζήσεις.’Η που δεν εύχεσαι να ζήσεις.
