-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Όλες αυτές που ανασταίνονται σε υπέρυθρα τοπωνύμια Χιονάτες ανεπιστρεπτί κι ο ουρανός είναι εφτά φορές γαλάζιος.
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Γιατί τα σύννεφα είναι τίμια στις προθέσεις τους, φιλάνθρωπα σαν άνω τελεία και τα χέρια κουράστηκαν να γράφουν ποιήματα.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Στην χρονική εκείνη στιγμή που μου βγάζει την μπλουζα και μ´αφήνει όπως είμαι δερμάτινη.
-Πώς γίνεται από τη χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Σε κάποιον πρέπει να χωράς όταν δεν περισσεύεις.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Το εκατό. Να τα φυλάς και να βγαίνει.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Δειλινό. Γιατί υπάρχει πάντα κάτι από ´κεινον που ανακαινίζει το φως τη στιγμή της ταφής του.
-Πώς γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Αφήνοντας ξεκρέμαστες χειρονομίες.
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Γιατί μας απέμεινε μόνο ο βήχας.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Να θαφτούμε στα κόμματα και στα κομμάτια μας.
-Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Αναπόφευκτη υπεροχή, ο χορός στο ταψί.
_
Η Ειρήνη Καραγιαννίδου κάνει πως γράφει και απεχθάνεται τα βιογραφικά.
