Στίχοι: Δημήτρης Παπαχαραλάμπους
Μουσική: Χρυσόστομου Καραντωνίου
Πρώτη εκτέλεση: Πάνου Παπαιωάννου
Το εν λόγω τραγούδι κέρδισε το βραβείου κοινού στους φετινούς “Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού”.
Μικρά τα μεροκάματα
τα δωρεάν πιο λίγα
…από τον πρώτο κιόλας στίχο φαίνεται πως θα μας μιλήσει για την σημερινή Ελλάδα, για αυτό που συμβαίνει τώρα
…επίσης, μου θυμίζει τον στίχο του Σ. Κραουνάκη στο «Ζωή νταλίκα κόκκινη», «Τα εργοστάσια μεγάλα, τα μεροκάματα μικρά»
ξεκίνησα χαράματα
…για να ξεκινήσει κάποιος χαράματα, πρέπει να το έχει αποφασίσει από την προηγούμενη, κάτι που σε αυτήν την εποχή δεν συμβαίνει, δεν έχουμε πλάνο, δεν έχουμε ιδέες, δεν έχουμε όρεξη, δεν έχουμε όνειρα, δεν, δεν δεν…
μα πουθενά δεν πήγα
…είπαμε πως αγγίζει την πραγματικότητα, αυτή όμως η εποχή και όρεξη να έχεις δεν βοηθάει να κάνεις κάτι καλό
Φθηνά τα λόγια τα πολλά
και ακριβή μια λέξη
…και κάπου εδώ το κομμάτι απογειώνεται, υπέροχος στίχος, αποτυπώνει ακριβώς το σήμερα και την κοινωνία. Ερωτικός στίχος, αλλά και πολιτικός… από τις βρύσες μας τώρα κυλάει το αμίλητο νερό και έτσι πάψαμε να μιλάμε για τα προβλήματά μας και τις ανησυχίες μας, πάψαμε εν γένει να εκφραζόμαστε! Πραγματικά, δε ξέρω τον ακριβή λόγο, ίσως από φόβο, από ντροπή, ίσως πάλι από συνήθεια!
ποιος αγοράζει ποιος πουλά
…εδώ μια ρητορική ερώτηση…
και ποιος μου τα’ χει κλέψει
…και εδώ πάλι…
…αν και περισσότερο στον τέταρτο στίχο, ο στιχουργός πίεσε την ομοιοκαταληξία να βγει, παρά ήθελε να βγάλει αυτό το νόημα
Δεν είναι που προσπάθησα
όσο κανείς δεν ξέρει
είναι που όσα κράτησα
μου κάψανε το χέρι
Δεν είναι που κουράστηκα
να περιμένω κάτι
είναι που δεν φαντάστηκα
ότι ποτέ δε θα ’ρθει.
…και αυτά τα δύο ρεφρέν και τα άλλα δύο από κάτω, δεν έχουν τόσο μεγάλη έπαρση, σε σχέση με το υπόλοιπο του κομματιού, θα έλεγα πως μπήκαν για να μπουν, δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο για να σε ξεπετάξουν. Βέβαια, δένουν αρμονικά με το νόημα
Μικρά τα μεροκάματα
…αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα από τα σύγχρονα πολιτικά τραγούδια
και οι αγκαλιές πιο λίγες
…γιατί άραγε όσο μικραίνουν οι μισθοί, να λιγοστεύουν και τα χάδια;
σε κοίταξα κατάματα
εσύ όμως δεν με είδες
…παίζει με τις αντιθέσεις ο στιχουργός καθ’ όλη την διάρκεια του κομματιού
…αν προσέξετε, οι πρώτοι στίχοι είναι καλύτεροι από τους άλλους δύο, δεν επιτυγχάνεται δηλαδή, τόσο πολύ η κορύφωση στο συγκεκριμένο τραγούδι…
Φθηνά τα λόγια τα πολλά
και ακριβή μια λέξη
ποιος αγοράζει ποιος πουλά
εσύ που τα έχεις κλέψει
…τελικά από το ποιος… πήγαμε στο εσύ! Βρήκαμε τον “ένοχο”!
Δεν είναι που σε αγάπησα
όσο κανείς δεν ξέρει
είναι που δεν σε κράτησα
ποτέ από το χέρι.
Δεν είναι που κουράστηκα
να περιμένω μόνο
είναι που δεν φαντάστηκα
πως χάθηκε στον δρόμο
…δε θα σχολιάσω εξονυχιστικά εδώ πέρα… θα πω μόνο πως δεν υπάρχει δεύτερη ζωή για να αγαπήσει κάποιος, αν αγαπάς κάτι πηγαίνεις προς το μέρος του, και προσπαθήσεις να κολλήσεις σαν τον μαγνήτη! Διώξτε λοιπόν τους εγωισμούς, το “ε και τι έγινε”, το γαμημένο “αύριο” και αφεθείτε! Όπως λέει και η φίλη μου η Στέργια Κάββαλου: «Αντί να χώνεσαι στις γωνίες χαϊδεύοντας το κεφάλι σου για να απαλύνεις τον πόνο άσε και κάποιον άλλο να σου λούσει τα μαλλιά, να στα χτενίσει πλεξούδες και ας σε πονέσει. Βάλε το γδαρμένο σου χέρι μέσα στο δικό του και άφησέ τον να σε σηκώσει. Κι ας μην ξέρεις για πού είστε.»
_
Το άρθρο γράφτηκε 7.03.2014 για λογαριασμό του “Ορφέα”.
