Παρακάτω γράφω δέκα διαφορετικές αγωνίες, πεποιθήσεις, αντιλήψεις που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Λίγο ο εαυτό μας, λίγο τα social media, λίγο η πολιτική κατάσταση, λίγο ο καιρός που είναι μουντός δεν μας αφήνουν να ζήσουμε στο έπακρο. Αντ’ αυτού, προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να στενέψουμε τη ζωή μας.
- Μέσα στην καρδιά μας φυτρώνει βία πολιτική, πολιτιστική, γεωγραφική, μίσος για τον συνάνθρωπο, γενικώς δεν κοιτάζουμε πως θα αγκαλιαστούμε, αλλά με την πρώτη ευκαιρία να τσακωθούμε. Όλο αυτό όμως ξεκινάει από την έλλειψη επικοινωνίας, συμπεριφερόμαστε σαν άνθρωποι των σπηλαίων όταν κάποιος προσπαθήσει να μας βοηθήσει, και επίσης δεν έχουμε μάθει να ακούμε τον ακροατή μας. Συνεπώς, αυτό που δεχόμαστε, αυτό παράγουμε.
- Μία άλλη βασική μας αγωνία, είναι πως φοβόμαστε μήπως ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας, μας σβήσει από το Facebook. Είναι τραγικό να ζούμε με αυτό το άγχος, αλλά οι σχέσεις σήμερα είναι τόσο πλαστικοποιημένες που μας απασχολεί και αυτό. Ακόμα, δεν είναι μόνο η ενέργεια ότι τρέμουμε αν θα μας σβήσει ο φίλος μας από κάποιο social media, αλλά και το αποτέλεσμα, δηλαδή, είναι ακόμα πιο τραγικό ότι θα πέσουμε σε κατάθλιψη αν μας διαγράψει.
- Έχουμε σταματήσει να μιλάμε. Είμαστε τόσο κλεισμένοι και τόσο αμίλητοι εμείς οι άνθρωποι στον εαυτό μας που ακόμα και η θάλασσα φοβάται τη σιωπή μας, ακόμα και το κινητό που έχουμε στο αθόρυβο βγάζει έναν ήχο, μια δόνηση, κάτι τέλος πάντων. Υπεύθυνοι παράγοντες, πέραν φυσικά από τον εαυτό μας, είναι: η έξαρση της τεχνολογίας, το άγχος, η ανασφάλεια, η κρίση και άλλοι πολλοί λόγοι.
- Νιώθουμε πως είμαστε πολύ μακριά από τα reality που δείχνει η τηλεόραση, αλλά το δυστύχημα είναι πως εμείς οι ίδιοι είμαστε reality. Η ζωή μας κυλάει πιο αργά από τους παίχτες που παίρνουν μέρος, γιατί φυσικά εμείς την αφήνουμε, και επίσης είμαστε πιο καλωδιωμένοι από αυτούς. Παρ’ όλα αυτά, έχουμε το θράσος και τους σχολιάζουμε. Είναι φυσικά πιο εύκολο και πιο ανώδυνο να σχολιάζουμε τους άλλους παρά τη δικιά μας καμπούρα τέλεια πλάτη.
- Μας έχουν κουρδίσει για να μας νοιάζει το φαίνεσθαι, παρά το είναι. Ολόκληρη η κοινωνία είναι καλουπωμένη σε αυτή τη φράση. Από τα σπάργανα μέχρι και το μεγάλο σήμερα. Είναι τραγικό να μας νοιάζει περισσότερο η εικόνα που προβάλλουμε προς τα έξω, παρά ο εσωτερικός μας εαυτός. Βέβαια, αυτό συμφέρει πάρα πολύ τους πλαστικούς χειρούργους! Καθοριστικός παράγοντας και με μεγάλη διαφορά από όλα τα άλλα, η τηλεόραση!
- Τα social media και ο βωμός της αριθμολογίας! Μας αρέσουν τα social όχι γιατί καταφέρνουμε να επικοινωνούμε με άλλους ή επειδή φέρνουν την πληροφορία πιο κοντά, αλλά επειδή μας αρέσει να παρακολουθούμε τους αριθμούς μας να μεγαλώνουν και να αυξάνονται. Είναι σαν να “ψηλώνουμε” κι εμείς όταν φτάνουμε τους 1000 followers στο Instagram ή τους 5000 στο Facebook. Ακόμα, μας αρέσουν τα κοινωνικά δίκτυα γιατί εκεί ζούμε μια δεύτερη ζωή, είναι σαν να βιώνουμε μια δεύτερη ενηλικίωση!
- Δεν έχουμε καταλάβει πως μία τρίχα από τα μαλλιά της/του έχει ανεκτίμητη αξία, γιατί ποτέ δεν χαϊδέψαμε τον δίπλα μας πραγματικά. Θεωρώ, πως αν το είχαμε κάνει, δεν θα είχαμε τόσα άγχη, τόσες φοβίες και τόσες αναστολές. Ένα φιλί με πάθος, όχι απλά ένα χαζό φιλί, ένα φιλί με δίψα και έρωτα στον άνθρωπο που κάθεται δίπλα μας είναι μια κορυφαία πράξη, μια πράξη που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη. Άλλες φορές όμως φιλιόμαστε και ταυτόχρονα βάφουμε τα νύχια μας, παίζουμε στο tablet, μιλάμε στο κινητό…
- Τα status μας είναι τα τατουάζ που δεν τολμήσαμε να χαράξουμε, οι κραυγές που δεν τολμήσαμε ποτέ να βγάλουμε, αλλά και τα τραγούδια που δεν τραγουδήσαμε και δε χορέψαμε ποτέ στο δρόμο – ενώ τόσο πολύ θα θέλαμε να κάνουμε. Μέσα στο δεκάλογο συναντάμε ξανά και ξανά τα κοινωνικά δίκτυα, γιατί η αλήθεια είναι πως μας έχουν απορροφήσει τη καθημερινότητα. Προφανώς και τα social media έχουν καλές πλευρές, αλλά αυτές τις παραγκωνίζουμε.
- Μας αρέσει να γαμάμε αυτό που αγαπάμε. Μεγαλώνοντας τείνουμε με γραμμική ακρίβεια στις ιδιότητες του σκορπιού. Μπορούμε δηλαδή να πονέσουμε τον εαυτό μας –μέχρι και να τον σκοτώσουμε– σκορπίζοντας ό,τι καλό είχαμε φτιάξει με κόπο και με κούραση. Σαν πεφταστέρια μοιάζουμε σε μια ανέφελη μέρα. Καθοριστικός παράγοντας βέβαια για αυτό, όλοι οι προηγούμενοι παράγοντες.
- Περιμένουμε με τρομακτική αγωνία –κυριολεκτικά– τη ζωή που ονειρευόμαστε να λάβει σάρκα και οστά, αλλά δεν κουνάμε ρούπι από τα συνηθισμένα και τα προκαθορισμένα που κάνουμε κάθε μέρα. Έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε τα πάντα, ό,τι κι αν σκεφτούμε να το κάνουμε πράξη, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Από την πιο μικρή ιδέα μέχρι τη μεγαλύτερη έξαρση ονείρου! Παρ’ όλα αυτά, νιώθω πως περιμένουμε από το υπερπέραν κάποιο e-mail, με θέμα: «Follow Your Dreams», να κλικάρουμε στο σύνδεσμο επιβεβαίωσης και να μας μεταφέρει εύκολα και γρήγορα σε έναν άλλον κόσμο.
Κάποιες φορές τα έχεις όλα Γιώργο, ξέρεις ανά πάσα στιγμή να διαχωρίσεις το καλό από το κακό, να επιλέξεις ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος, αλλά είτε διαλέγεις το λάθος, είτε δεν διαλέγεις τίποτα, είτε διαλέγουν άλλοι για εσένα. Πώς θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα λοιπόν;
_
Η πρώτη δημοσίευση έγινε στην “Εναλλακτική δράση“.
