-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Ένα κλάμα, ένα στροβίλισμα κι ένας τάφος. Και γέλια. Πολλά γέλια. Μέσα και πάνω και γύρω από τον τάφο. Σαν σπουργίτια. – η σκηνή είναι δική μου κι η ταινία δεν υπάρχει.
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Δεν αποδημούν όλα τα πουλιά. Αποδημούν εκείνα για τα οποία η μη αποδημία ισοδυναμεί με αυτοκτονία.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Έξω από την πόρτα εκείνου που αγαπάω. Αυτός είναι ο μόνος κόσμος. Μόνο που δεν τελειώνει εδώ. Μετά από καιρό, εγώ θα είμαι ένα γκρίζο άγαλμα, λερωμένο από μαρκαδόρους, κατουρημένο απ’ τα πουλιά, αυτός θα έχει πεθάνει και στο σπίτι του θα ζουν άλλοι.
-Πώς γίνεται από τη χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Στο σημείο αυτό, ας τιμήσουμε με ένα βαθύ χειροκρότημα, το “Μαύρο Φόντο”.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Το σταγονόμετρο. Δεν μετράς κάτι που δεν υπάρχει. Η ησυχία και η ανησυχία σε αναλογία που αναγεννά.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Ξημέρωμα. Γιατί είναι πιο λευκό.
-Πώς γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Δεν έχω απάντηση. Κρίμα για μένα ίσως, αλλά μιλάω. Εκτός αν το θεωρήσω μάταιο. Αλλά το μάταιο, δεν είναι γόρδιος δεσμός.
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Δεν νηστεύω τον έρωτα. Αντίθετα, ο έρωτας νηστεύει εμένα.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Η βασιλεύουσα βλακεία. Αυτό ήταν και το προηγούμενο.
-Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Κι αυτό, όπως το θέτετε, απόπειρα αυτοκτονίας είναι. Αίμα στο νερό και μετά μόνο νερό. Γι’ αυτό, παράκληση, μη βγάζετε τους ωραίους στίχους έξω από τα σπίτια τους.
_
Η Ελένη Φωτάκη είναι στιχουργός. Τελευταίοι της ολοκληρωμένοι δίσκοι: Το άσπρο μαμά νοσταλγώ, Μ’ αγαπούσες κι άνθιζε, Είδα του τρελού τα κλάματα, με τους Άγγελο Τριανταφύλλου και Μίνω Μάτσα αντίστοιχα. φωτογραφία: Μάρθα Ζμέη, με την επιμέλεια της Ευαγγελίας Θωμάκου
