Η μεγάλη μου αγάπη για τον στίχο και κατ’ επέκταση για τη λογοτεχνία, ίσως προήρθε από ένα mp3 player. Ήταν μια μικρή συσκευή όπου η οθόνη άλλαζε χρώματα. Μπλε, κόκκινο, γαλάζιο, κίτρινο, πράσινο και μωβ. Το είχα αγοράσει με το χαρτζιλίκι μου περίπου στην ηλικία των 17, λίγο πριν δώσω Πανελλήνιες. Ύστερα, ένας φίλος μου με βοήθησε να φορτώσουμε μερικά τραγούδια, μερικά όμως, γιατί έτσι κι αλλιώς, δε χώραγε και πολλά. Μιας και τα κομμάτια ήταν περιορισμένα, περίπου 50, τα είχα μάθει απ’ έξω. Τα άκουγα στα μέσα μεταφοράς, στο ποδήλατο, πριν κοιμηθώ και καμιά φορά ξύπναγα και εκείνο έπαιζε ακόμα. Αυτή η διαδικασία με έκανε να αγαπήσω τον στίχο και παράλληλα τις λέξεις. Με έκανε να παρατηρώ και να εμβαθύνω πιο πολύ στο νόημα.
Τώρα με ένα κινητό που μπορεί να χωρέσει 10 εκατομμύρια τραγούδια, με ένα κινητό συνδεδεμένο στο Youtube Premium και στις συνδρομές του Spotify και με όλη αυτήν την αλόγιστη πληθώρα των επιλογών, δε θυμάμαι ούτε μία φορά που να με έχει στιγματίσει και να τη θυμάμαι έντονα, που να έχω κάτσει σπίτι και να έχω ακούσει μουσική και να έχω εντρυφήσει στις λέξεις. Αντίθετα, με το μικρό mp3 θυμάμαι αρκετές, κι ας έχουν περάσει χρόνια. Συνεπώς δεν παίζει ρόλο αν το κινητό σου είναι ακριβό ή όχι, αν χωράει δεκάδες χιλιάδες άλμπουμ ή μόνο ένα, ή αν έχεις ασύρματα ακουστικά ή ένα ζευγάρι που δουλεύει μόνο το ένα. Σημασία έχει να αγαπάς αυτό που έχεις και αυτό που κάνεις.
