Μια συνοπτική άποψη για τις μέρες που διανύουμε
Τα πράγματα στην κοινωνία είναι πολύ σοβαρά. Είναι τόσο σοβαρά που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος.
Οι οθόνες και τα σόσιαλ μίντια διαστρέβλωσαν τόσο πολύ το μυαλό μας που η απόκρισή μας στη ζωή είναι μηδαμινή. Πλέον δεν αντιδρούμε, μιας και νομίζουμε πως επικοινωνούμε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Πλέον δεν αγγιζόμαστε, μιας και νομίζουμε πως αισθανόμαστε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Στην πραγματικότητα όμως, χαζεύουμε ζωές άλλων, αλλά και τη δικιά μας.
Αν αποστασιοποιηθείς από τα σόσιαλ, θα καταλάβεις πως οι άνθρωποι δημοσιεύουν χωρίς κάποιον λόγο, ούτε σκοπό. Είναι μια νέα μορφή εθισμού, που όπως είπα, νομίζουμε πως δεν μας επηρεάζει, αλλά σιγά σιγά σκοτεινιάζει τη ψυχή μας. Αν συνεχίσουμε να λειτουργούμε με αυτόν τον τρόπο η κατάληξη θα είναι: γκρεμός ή χαράδρα.
Για όποιον με πει οπισθοδρομικό ή και μισαλλόδοξο, να του πω μόνο το εξής, όσο η κοινωνία, το σύνολο δηλαδή των ανθρώπων, στηρίζουν ιδιότητες, που προάγουν μια προπληρωμένη ντόλτσε βήτα, αντί να υποστηρίζουν ένθερμα και επιτακτικά την Τέχνη και τον πολιτισμό, το τέλμα είναι ήδη καρφιτσωμένο στα σπίτια μας.
Ο ρομαντισμός έδωσε την σκυτάλη στην χυδαιότητα και η πραγματικότητα στην σκληρή εικονική πραγματικότητα. “Αν δεν μου κάνεις like, δεν με αγαπάς”, “αν μου κάνεις, θες να πας μαζί μου”, “δεν σε φιλάω, αν δε σε έχω follow”, “δεν κάνω κάτι μαζί σου, αν δεν έχω πληροφορίες για το προφίλ σου”. Αυτά πάνω-κάτω είναι τα “πιστεύω” της σημερινής νεολαίας.
Όταν βγαίνουμε έξω το πρώτο πράγμα που αφήνουμε στο τραπέζι είναι το μεγαλοπρεπή κινητό μας. Ύστερα, θα κουδουνίσει, θα το πιάσουμε, θα αφαιρεθούμε, θα ξεχαστούμε και θα ξεχάσουμε τη ζωή. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε τη ζωή μας χωρίς κινητό. Πηγαίνουμε στο περίπτερο έχοντας πιάσει τη συσκευή δέκα φορές. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε έχοντας ως μόνη παρέα τη γαλαζωπή οθόνη του.
Στο μετρό οι μισοί είναι παροπλισμένοι με ακουστικά και άλλοι μισοί με οθόνες. Οι άνθρωποι πια δεν κοιτάζονται στα μάτια, κατά συνέπεια δεν φλερτάρονται, κατά συνέπεια δεν ερωτεύονται. Και όχι μόνο αυτό, το φαινόμενο του ντόμινο συνεχίζεται. Τα μέλη της κοινωνίας γεμίζουν με ανασφάλεια, η ανασφάλεια κοινοποιείται και εν συνεχεία αυξάνονται οι ψυχικές ασθένειες. Φτάσαμε στο σημείο να παλεύουμε πως να μην τρελαθούμε και όχι πως θα ζήσουμε.
Η κοινωνία είναι απαίδευτη. Οι στόχοι και οι φιλοδοξίες της κοινωνίας είναι βραχυπρόθεσμοι και εύκολοι. Επιζητάμε το νέο iPhone και όχι να φύγουμε από το σπίτι των γονιών μας. Ειρήσθω εν παρόδω, κανείς δεν έβαλε ως στόχο να κάνει περισσότερους φίλους, όλοι όμως ευχήθηκαν για περισσότερους followers. Η τεράστια πληθώρα των επιλογών μάς έκανε να μην διαλέγουμε τίποτα. Να είμαστε καλοκουρδισμένα όντα και avatar. Δυστοπικό τοπίο ή ζοφερή πραγματικότητα;
Μην απορείτε πως οι άνθρωποι χωρίζουν, αφού δεν ενώνονται ποτέ πραγματικά. Δεν μας αρέσουν πια οι πολλές εναλλαγές συναισθημάτων, θέλουμε την ησυχία μας, βολευόμαστε με τον αυνανισμό και συνηθίσαμε τη μοναξιά μας. Εντούτοις, δεν χρειαζόμαστε βοήθεια, πατάμε το πλήκτρο F1 του υπολογιστή, αλλά ποτέ, μα ποτέ δεν ζητάμε βοήθεια. Γιατί; Γιατί είμαστε υπερήρωες, ισχυροί, και ισχυρογνώμον.
Ναι, η πολύ έκθεση στους υπολογιστές μάς έκανε να έχουμε εναλλακτικές, να νομίζουμε πως έχουμε λύσεις σε όλα τα προβλήματά μας. Μας έκανε να νιώθουμε έξυπνοι. “Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι”, άλλωστε, οι σημερινοί φίλοι μας, είναι τα έξυπνα κινητά, οπότε όλα καλά, όλα O.K.
Κάπως έτσι μεγαλώνουμε και τα παιδιά μας, ανέραστα, χωρίς φαντασία, χωρίς στόχους, χωρίς ιδανικά και τρόπους, αλλά γεμίζοντάς τα με tag σε όλους μας τους λογαριασμούς. Πλέον δεν έχουν ιδέα τι είναι η πλαστελίνη, η ξυλομπογιά, τα τουβλάκια, κρυφτήκανε όλα πίσω από ένα μεγάλο ταμπλετ ανταλλάσσοντας τα χάδια και τις χειρωνακτικές εργασίες με το χάϊδεμα οθόνης. Ύστερα, μεγαλώνουν, και όλα αυτά τους φαίνονται τόσο οικεία. Τους γαλουχήσαμε πως ό,τι χρειαστούν στη ζωή τους θα βρίσκεται δίπλα τους, με μερικά κλικ στα πόδια τους. Άραγε, τι να σημαίνουν οι λέξεις δυσκολία, αποτυχία, ευθύνη, μόχθος, ανημπόρια;
Χρειάζεται να ζήσουμε μια πιο ενάρετη ζωή, μακριά από τη φασαρία των σόσιαλ. Να δημοσιεύουμε λιγότερο, αλλά να αποθηκεύουμε στην καρδιά μας περισσότερο. Να μιλάμε ανοιχτά και να κλείνουμε το κινητό μας πιο συχνά. Να γελάμε πολύ χωρίς να θέλουμε να μπει το γέλιο μας σε ένα κάδρο.
Χρειάζεται να σώσουμε τους εαυτούς μας, να είμαστε ειλικρινείς και να παλεύουμε από το κάθε σκοτάδι μας να ανθίσει φως. Κάπως έτσι η κοινωνία θα κάνει τη δικιά της επανεκκίνηση.
_
Αν θες να διαβάσεις αφορισμούς για τα κοινωνικά δίκτυα από εδώ
Cover: Audio Technica App
