Αυτό το κείμενο στροβιλίζεται πολύ καιρό μέσα στο μυαλό μου. Όλο λέω να το γράψω και όλο το αφήνω, το αφήνω νομίζοντας πως θα αλλάξει κάτι, αλλά τελικά, όλο και χειρότερο γίνεται. Η σκέψη μου είναι, πως για πολύ καιρό, δεν έχω δει ένα ζευγάρι να φιλιέται με πάθος στο δρόμο. Προφανώς, δεν είναι συγκυριακό ή τυχαίο. Υπάρχει λόγος, ή καλύτερα λόγοι, που αφήσαμε το πιο όμορφο συναίσθημα, την αγάπη.
Άκουσα πρόσφατα μια πολύ ωραία λέξη από τον Δημήτρη Αποστολάκη (Χαΐνηδες) “απομαγευτήκαμε”. Ξεχάσαμε να ζούμε το τώρα, ξεχάσαμε πως υπάρχει μαγεία. Τα έχουμε όλα ως δεδομένα. Η ζωή όμως δεν είναι video στο YouTube, αν δεν μας αρέσει πάμε στο επόμενο ή αν ξεχάσουμε κάτι, γυρνάμε πίσω τη ροή. Όλα στη ζωή είναι πρίμα βίστα, γίνονται τώρα και χρειάζεται να αντιδράμε τώρα, να είμαστε ζωντανοί και ενεργοί. Η ζωή είναι ένα μεγάλο live που κάνουμε –κυρίως– με τον εαυτό μας.
Είμαστε σε ένα μόνιμο πέρα-δώθε, με μια μόνιμη ασχολία, υπνωτισμένοι στα “μεγάλα” ιδεώδη, να βγάλουμε λεφτά, να πάρουμε αμάξι, να πάρουμε ένα μεγαλύτερο σπίτι. Δεν μας νοιάζει η προσωπική ανάπτυξη, οι αξίες, η ενδυνάμωση του χαρακτήρα, ο εσωτερικός πλούτος, επενδύσαμε σε ό,τι μας πλασάρανε και βάζουμε “red flags” σε όλους τους άλλους, εκτός από τον εαυτό μας. Γίναμε καταναλωτικά ρομπότ, συναγωνιζόμενοι επάξια τα ΑΙ. Ύστερα, λέμε πως θα μας κυβερνάνε τα ρομπότ… μα φυσικά, αφού εμείς είμαστε πιο άβουλα όντα, από ότι εκείνα. Στο αίμα μας αναβλύζει η αδιαφορία και η απάθεια.
Τώρα που είπα αίμα, ο Καζαντζίδης είχε τραγουδήσει (1975) «Βγάζω αίμα απ’ την καρδιά μου, και σου βάζω υπογραφή», πόση αλήθεια και πόσο “μέταλλο” κρύβει αυτός ο στίχος; Ζούμε άραγε τόσο έντονα ή έχουμε κάνει ελαχιστοποίηση την αγάπη; “Καταδικάζουμε” τους γονείς μας πως μας μεγάλωσαν με κλειστοφοβικές απόψεις, αλλά μήπως και εμείς είμαστε μια υποχόνδρια γενιά; Μήπως πέφτουμε συνεχώς σε πολλές αντιφάσεις; Οι ίδιοι άνθρωποι που διαδηλώνουν για τα Τέμπη, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που περνάνε καθημερινά με κόκκινο στο φανάρι. Έχουμε ως προτεραιότητα την εικόνα μας, και όχι το είναι μας. Γενικολογούμε, αφήνοντας –προφανώς– την στιγμή.
Οι επιστήμονες θα δικαιολογήσουν την κατάσταση αυτή –της απουσίας των φιλιών και των αγκαλιών– με τον covid και την καραντίνα. Πήραμε απόσταση από όλους και από όλα, αποστειρωθήκαμε, εμβολιαστήκαμε, αλλά ξεχάσαμε να φιλιόμαστε; Ο covid είναι αποτέλεσμα και όχι η αιτία. Όταν κάνουμε sex δεν μας αρέσουν τα προκαταρκτικά, επιζητάμε μόνο σάρκα, χωρίς δεσμεύσεις και πιέσεις. Αυτή η ελαφρότητα όμως φέρνει και ελαφρότητα στους δεσμούς και κατ’ επέκταση στο χαρακτήρα, και κατ’ επέκταση στη νοοτροπία της κοινωνίας. Πρέπει επιτέλους, να καταλάβουμε, πως οι πράξεις μας αντανακλούν στην κοινωνία και η κοινωνία τής αντανακλά σε εμάς.
Θάβουμε λοιπόν στο “χαλάκι” τα συναισθήματα –γιατί έχουμε συναισθήματα, έχουμε σφυγμό– περιμένοντας σιωπηλά να συμβεί ένα μεγάλο ιδεώδες, ένα μεγάλο όνειρο που δεν το κυνηγήσαμε ποτέ. Τα ανεκδήλωτα και τα καταπιεσμένα συναισθήματα αποφέρουν ασθένειες, ασθένειες που δύσκολα μπορούν να επουλωθούν, γιατί όπως είπαμε, ολάκερη η κοινωνία είναι νοτισμένη και αρρωστημένη. Στα αλήθεια, για ποιο φιλί στο δρόμο μιλάω; Εδώ κυκλοφορούμε με μάσκα μόνοι μας στο αμάξι… Έχουμε φτάσει στο σημείο να ντρεπόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Σα δε ντρεπόμαστε!
Εν κατακλείδι, ας αρχίσουμε με εμάς, για να καταλήξουμε με εμάς. Για να ζήσουμε με φως, θα χρειαστούμε περισσότερα σκοτάδια, αλλιώς θα ζούμε με ένα μόνιμο προβολέα πάνω μας, να υποδεικνύει τις κινήσεις μας. Ας απομονωθούμε, για να ενωθούμε. Ας αποσυνδεθούμε, για να συνδεθούμε. Αλλάξει-δεν αλλάξει κάτι στην κοινωνία με αυτό το κείμενο, εγώ νιώθω καλύτερα που το έγραψα, επίσης, έφυγε από μέσα μου. Ενδεχομένως να αλλάξει η κοινωνία 0,0000000000043006% προς το καλύτερο…
Είναι σημαντικό να βλέπουμε ανθρώπους να φιλιούνται στο δρόμο; Υπάρχει νόημα στο να βλέπουμε να κοινοποιείται η αγάπη;
