Γιατί γράφεις;
–Γιατί γράφεις; (ρώτησε το κορίτσι)
–Γράφω για να πολεμήσω αυτά που δεν μου δίνει η ζωή (απάντησε το αγόρι)
–Αν παίζαμε χαρτοπόλεμο τότε θα νικούσες…
–Γιατί γράφεις; (ρώτησε το κορίτσι)
–Γράφω για να πολεμήσω αυτά που δεν μου δίνει η ζωή (απάντησε το αγόρι)
–Αν παίζαμε χαρτοπόλεμο τότε θα νικούσες…
Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ’ το πενήντα έχει να φανεί
και συ βιδώθηκες μες στο λιμάνι με ανθοδέσμη που ‘χει μαραθεί
Ένα ξενοδοχείο είναι η ζωή –μας– και μάλιστα από τα πιο φτηνά. Παρ΄ όλα αυτά, για όσο μένουμε εδώ θα πρέπει να είμαστε εντάξει με εμάς, με τους γείτονες, αλλά και με αυτούς που μας το νοικιάζουν.
Παρακάτω γράφω δέκα διαφορετικές αγωνίες, πεποιθήσεις, αντιλήψεις που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Λίγο ο εαυτό μας, λίγο τα social media, λίγο η πολιτική κατάσταση, λίγο ο καιρός που είναι μουντός δεν μας αφήνουν να ζήσουμε στο έπακρο. Αντ’ αυτού, προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να στενέψουμε τη ζωή μας.
Τα Χριστούγεννα είναι η κατάλληλη εποχή ή για να ερωτευτείς παράφορα ή για να τα βρεις με τον εαυτό σου. Η Έλενα στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν μόνη. Μια μόνη τραγουδίστρια σε ένα συγκρότημα στην Ελλάδα.
Σήμερα θα πούμε μερικούς τρόπους-τεχνικές για να γίνεις καλύτερος γραφιάς. Οι τρόποι που εμφανίζονται πάνω πάνω στη λίστα είναι ομολογουμένως πιο εύκολοι και πιο απλοί, έναντι των τελευταίων. Τους έχω αριθμήσει έτσι ώστε ο επόμενος να έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από τον προηγούμενο.
Πάτησα δυο-τρεις φορές το κουμπί νομίζοντας πως το ασανσέρ θα έρθει πιο γρήγορα. Μάταια, το ασανσέρ έκανε την ίδια ώρα. Τελικά κατέβηκε και αυτόματα άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες του. Επιβιβάστηκα και αμέσως πάτησα το κουμπί «εννιά», εκεί σταματάω για να πάω στη δουλειά.
Μια φορά κι έναν κακό καιρό, σε μια παραθαλάσσια επαρχία όλοι οι κάτοικοι ζούσαν γονατιστοί.
Πριν λίγες μέρες έκλεισε ένας πολύ μεγάλος κύκλος από μια σειρά από ανοιχτά λογοτεχνικά project.
Αγαπήστε τα τραγούδια που δεν λένε δέκα φορές το ρεφρέν.
Αγαπήστε τα τραγούδια που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ραδιόφωνα.
Το λιμάνι της Νισύρου έμοιαζε με νεκρή ζώνη, η δυστυχία είχε πνίξει το νησί ολοκληρωτικά.
Έχετε δοκιμάσει ποτέ, πόσο αναπαυτικά είναι τα σκαλιά μιας ξένης πολυκατοικίας; Μιας πολυκατοικίας με μεγάλο κήπο, τραπέζι, κόκκινες τριανταφυλλιές και που είναι λίγο πιο δίπλα από εκεί μου μένετε;