Η είδηση έμοιαζε σαν φάρσα τηλεφωνική και το αγύριστο κεφάλι μου δεν έλεγε να την πιστέψει. Σίγουρα κάποιος άλλαξε του χρόνου τη ροή και κάποιος έλυσε της θάλασσας τα μάγια, μα όχι ήταν αληθινή… ίσως για να υπενθυμίσει σε όλους εμάς που γράφουμε, αφενός, τη μαγεία και τη μαγκιά του γραψίματος, μιας και ο ουρανίσκος μου κάηκε από τις λέξεις που κανείς άλλος δεν τόλμησε χρησιμοποιήσει. Και αφετέρου, πως η ζωή είναι μικρή, έτσι κι αλλιώς εσύ το είπες: δεν είν’ ο χρόνος με το μέρος κανενός…
Τι άραγε αφήνεις πίσω σου; Εχτός από τις κενές σελίδες στο ελληνικό τραγούδι, μας πετάς σε ένα θέατρο σκιών που όλοι γνωρίζουμε, και σε ενα λούνα παρκ που αντί να παίζουν παιδιά, παίζουν μεγάλοι. Το ντόμινο της δυστυχίας δεν έχει τελειωμό, αφού όσοι δεν έβγαλαν τα όνειρα τους σε πλειστηριασμό, μοιάζουν με πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι. Παρ’ όλα αυτά, αυτό είναι το σημαντικό, και αυτό έκανες και εσύ. Αυτοί που ακόμα ονειρεύονται, αγαπούν και η καρδιά τους βλέπει πιο πέρα από τα μάτια. Αυτοί λοιπόν, μεταγγίζοντας τον δικό σου πυρετό θα κάνουν δρομολόγια και βραδινές περιπολίες, στο Άργος, στις Μυκήνες, στην Σαντορίνη, στο Μαντίο, απλά για να ακούσουν από ξερά και διψασμένα χείλη, μια λέξη, ή ένα αντίο… έτσι κι αλλίως εσύ το είπες και αυτό: ο μόνος δρόμος είν’ ο δρόμος.
_
Ο Άλκης Αλκαίος (1949 – Αθήνα, 2012) ήταν ποιητής και στιχουργός. Το πραγματικό του όνομα ήταν Βαγγέλης Λιάρος. Πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου 2012, σε ηλικία 63 ετών.
Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στον Ορφέα, 13.12.2012.
