Ροντέο

Οι έρωτες τρέχουν σαν άλογα δίχως τα γκέμια
και εμείς προχωράμε κοιτώντας το χρώμα της χαίτης
οι έρωτες φεύγουν, Σεπτέμβρη καιρό στα μελτέμια
χωρίς να θυμούνται ποιος είναι στα αλήθεια δραπέτης

Το κλάμα του ονείρου χαράζει τα μέσα μας βράχια
τα θρύψαλα παίρνουν μορφή, αφορμή για καυγάδες
τα μάτια μας έχουν οξύ και ποτίζουν τα βράδια
τα βράδια που μοιάζει η ζωή να σκοτώνει φονιάδες

Κοιτάζω στο δρόμο τις φάτσες που κρύβουν τη μάσκα
στα λόγια πνιγήκαν στις πράξεις γελούν και οι ίδιοι
εκεί που χρειάζεται θάρρος, αφήσανε λάσκα
και έχω για προίκα εγώ τη ντροπή που τους πνίγει

Το σήμερα τέλειωσε χτες και το αύριο σβήνει
ροντέο το μέλλον μιας χώρας, που αστράφτει σε λάσπη
ποιος χείμαρρος θα ‘ρθει με θαύματα να μας ξεπλύνει
στο βούρκο που ζήσαμε, ζούμε και ίσως μας θάψει