Μιας και η Αθήνα έχει γεμίσει με στιχάκια από τον Καβάφη, είπα και εγώ να αναρτήσω 3 ποιήματα του από την πολύ ωραία ποιητική συλλογή που έχουν φτιάξει οι “Μοντέρνοι καιροί”. Διαβάστε & έπειτα διαδώστε την ποίηση όσο μπορείτε, έτσι κι αλλιώς είναι το καταφύγιο που φθονούμε…
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΑΛΙ
Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω
κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Aλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος.»
Είπ’ ο Θεόκριτος· «Aυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.»
[1899]
ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
[1913]
ΗΔΟΝΗ
Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών
που ηύρα και που κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα.
Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα, που αποστράφηκα
την κάθε απόλαυσιν ερώτων της ρουτίνας.
[1917]
__________
ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ | ΣΕΙΡΑ: Λογοτεχνική λέσχη | Κ.Π ΚΑΒΑΦΗΣ
ΑΠΑΝΤΑ | ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΝ ΟΛΩ | ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2006
Οι στίχοι που κοσμούν του δρόμους της Αθήνας είναι οι εξής:
«Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι» (Το πρώτο σκαλί)
«Είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία» (Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.)
«Το σώμα μου στες ηδονές θα δώσω» (Τα επικίνδυνα)
«Επέστρεφε συχνά και παίρνε με, αγαπημένη αίσθησις» (Επέστρεφε)
«Ξένος εγώ ξένος πολύ» (Μύρης -Αλεξάνδρεια του 340 μ.Χ.)
«Δεν έχω σήμερα κεφάλι για δουλειά» (Συμεών)
«Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός» (Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.)
«Όπως μπορείς πια δούλεψε, μυαλό» (Ένας νέος, της τέχνης του λόγου -στο 24ον έτος του)
«Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή» (Μάρτιαι Ειδοί)
