-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Ο τελευταίος μονόλογος της Βερονικά στην ταινία του Ζαν Εστάς, «Η μαμά και η πουτάνα».
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Γιατί είναι πιο έξυπνα από εμάς. Η προσαρμοστικότητα σαν ένστικτο είναι δείγμα εξυπνάδας και καλά θα κάνουμε να το ακονίσουμε κι εμείς.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Μπορώ να γίνω μάτια και όχι άγαλμα; Για να παρατηρώ όλα τα σημεία;
-Πως γίνεται από την χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Δεν περνάει και τόσο. Μην πιστεύεις σε αστικούς μύθους.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Οι παλμοί.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Όταν χαράζει. Είπαμε πως μας αρέσει να κόβουμε τις κόκκινες κορδέλες των μεταλλείων.
-Πως γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Κόμπο δένω, κόμπο λύνω. Inevitable καθημερινότητες.
-Γιατί οι άνθρωποι νηστεύουν ακόμα και τον έρωτα;
Επειδή είναι απάνθρωποι.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Η εξαθλίωση της ανέχειας είναι το νέο τρεντ. Θα γίνει κάτι σαν little black dress. Διαχρονικό, αυτονόητο και σικ.
-Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Αφού καταφέραμε να βάλουμε τη φαντασιακή μας ελευθερία σε λέξεις, στο χορό θα τα χαλάσουμε;
__________
Η Στέργια Κάββαλου είναι πεζογράφος, συγγραφέας παιδικών βιβλίων & μεταφράστρια. Η επόμενη συλλογή διηγημάτων της «φαμιλιάλ» θα κυκλοφορήσει την Άνοιξη του ’14 από τις εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ.
φωτογραφία: Μαρία Καππάτου.
