–Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Η σκηνή από το έργο “Όταν Σπάσαμε Τις Αλυσίδες” με τον Πουατιέ και τον Κέρτις, όταν το σκάνε από τη φυλακή, τρέχοντας μες τα βαλτόνερα.
–Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Γιατί έτσι προτιμάνε να περνάνε την ώρα τους, πετώντας.
–Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Δεν θα σταματούσα πουθενά, θα ζητούσα να μου βάλουν ρόδες και θα τον κοιτούσα κινούμενος, ή καλύτερα, φτερά και θα τον κοιτούσα ιπτάμενος.
–Πώς γίνεται από τη χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Όταν το φως φυλακίζεται, ξεσπάει από την κλειδαρότρυπα με όλη του τη λάμψη.
–Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Η ευτυχία δεν μετριέται, δεν αγοράζεται ούτε πουλιέται, είναι ένα ιδεώδες που ενσαρκώνουν, ας πούμε, οι αμετανόητοι.
–Ξημέρωμα ή δειλινό;
Και τα δυο, γιατί η νύχτα αρχίζει από το μεσημέρι.
–Πώς γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Η γλώσσα σε δένει και σελήνη (σε λύνει).
–Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Από παρεξήγηση. Τα πουλιά δε νηστεύουν, προτιμούν να πεθάνουν τραγουδώντας. Ο έρωτας είναι ψυχική υπόθεση.
–Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Τα data, οι ροές των μεγάλων δεδομένων.
–Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Φυσικά και μπορούμε, έτσι κι αλλιώς χορεύουμε καθημερινά στην κόψη του ξυραφιού.
_
Facebook: Vaggelis Germanos
