25+1 επαγγέλματα-στίχοι που χάθηκαν στο χρόνο

  1. Ένας παλιάτσος είμαι εγώ καλή σας μέρα…
  2. Θα υπάρχει μια διέξοδος, είπε ο παλιάτσος στο ληστή…
  3. Ένας ντελάλης σε έρημη πλατεία 40 χρόνια ψάχνει την αιτία…
  4. Μπροστά πηγαίνει ο σιδεράς με το σφυρί στο χέρι…
  5. Θα’ ρθει ο άγριος τρυγητής κι ό,τι έχεις θα του δώσεις…
  6. Και ο τρυγητής των αστεριών παίρνει, καθώς το βλέμμα μου γυρνά καθώς το σώμα γέρνει…
  7. Και στη φουφού του καστανά, στάχτη να γίνεις σατανά…
  8. Ρόλοι κι αισθήματα σ’ αρχαία διαδρομή, γέρος κι ο χρόνος σαν μουγκός υποβολέας
  9. Σ’ όλα τα μπουρδέλα, τ’ όνομά μου πρώτο, λήσταρχος Νταβέλης
  10. Μη μου γυρίζεις την πλάτη σου, εγώ, για την πάρτη σου είμαι τρελός
  11. Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται…
  12. Παραμυθάς γυρνώ ξανά, σε μέρη γνώριμα παλιά…
  13. Αν ήμουνα αρλούμπα κι εσύ παραμυθάς, να σου ‘κανα μια τούμπα κι εσύ να μου γελάς…
  14. Ένας σπουργίτης στη βροχή, στο σύρμα τυχοδιώκτης
  15. Στου Καραμπάχ τα υψίπεδα καλπάζει, ένας ασίκης της Ανατολής…
  16. Μα, τώρα, στον αγώνα νικούνε οι καρβουνάδες, που έχουν στην μεριά τους τον ίδιο τον ποιητή…
  17. Καροτσέρη καροτσέρη, άσ’ το καμουτσίκι απ’ το χέρι, και μην το κτυπάς…
  18. Ο Αντώνης ο βαρκάρης ο σερέτης, έπαψε να ζει ρεμπέτης
  19. Λούστρος κι αν εγίνηκες αλήτης κι αλανιάρης, πρέπει να το συλλογιστείς εμέ δεν έχεις πάρει…
  20. Όσοι γινούν πρωθυπουργοί, όλοι τους θα πεθάνουν, τους κυνηγάει ο λαός, απ’ τα καλά που κάνουν…
  21. Τα σύνορα φυλούν σταθμάρχες, σαν κάποιους μετρ ξενοδοχείων…
  22. Ο παγοπώλης της Ερμού, μες στις δροσιές του ουρανού…
  23. Κι ο ξεδοντιάρης ο κουλουράς, απ’ τη γωνία…
  24. Ούτε τη Πόπη έπιασε ξανά ο κερατάς, ούτε απ’ τη γειτονιά μας περνάει ο γαλατάς
  25. Πάει ο ναργιλές, πάει κι ο μπουφετζής, πάει ο παλιός λατερνατζής

Bonus 25+1. Ο ελάχιστος λέμε, ο νοσταλγός της αρχής

Μπορεί το 26 να είναι άσχετο με όλα τα υπόλοιπα,  αλλά για ΄μένα αποτέλεσαι την αφορμή, για να αρχίσω να ψάχνω όλα αυτά τα επαγγέλματα. Ο στίχος του Θανάση Π. περικλείει θα έλεγα όλους τους στίχους μαζί!  Ίσως γιατί όλα είχαν μια δόση νοσταλγίας και μοναξιάς. Αυτό το συναίσθημα που λες, θα στραγγίξω το λίγο, το ελάχιστο για να βγάλω πολύ! Κι ας μην με δει κανείς, στην τελική που το κάνω!