Από όπου κι αν περάσαμε,
αφήσαμε σπόρους,
αφήσαμε τα σημάδια μας,
αφήσαμε στιγμές,
φυτέψαμε στιγμές.
Τώρα οι στιγμές μεγαλώσανε,
και έχουνε γίνει δέντρα,
και μας ζητάνε χάρες.
Μας ζητάνε να μεγαλώσουμε
κι εμείς μαζί με εκείνες,
κι όχι να υποκρινόμαστε
πως παραμένει το παιδί μέσα μας.
Δοκιμάζουν τις αντοχές μας,
τα όριά μας,
τα όνειρά μας,
μας χλευάζουν στα φανερά
κι άλλες φορές,
πίσω από την πλάτη
του χρόνου.
Μας γυρεύουνε,
δεν μας αφήνουν σε ησυχία
κάθε στιγμή,
κάθε λεπτό,
ακόμα και στον ύπνο,
γελάνε με τα καμώματά μας
και τα χάλια μας.
Απωθημένα,
τώρα έχουν όνομα
και τα φωνάζουμε με το μικρό τους.
Μας στέλνουν μηνύματα
και σαν αποδημητικά πουλιά οι στιγμές
γυρνούν.
Γυρνούν για να ξαναζήσουν τις στιγμές μας,
να ξαναζήσουν το τοπίο.
Έτσι κι αλλιώς,
ένα παγκάκι
είναι περισσότερο άδειο
με ένα κορίτσι μόνο.
Η πρώτη δημοσίευση έγινε εδώ: www.tovivlio.net/οι-στιγμές
