#1: Δως μου ένα URL που σε χαρακτηρίζει.
Με βαθιά την πίστη σε έναν πολιτισμό που οφείλουμε να είναι ανοικτός, χάνομαι συχνά – πυκνά στις σελίδες του www.openculture.com για να ξεθάψω λίγη έμπνευση.
Γιάννης Φαρσάρης
#2: Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Η γιορτή του Αη Γιώργη απ’ τον καρό των τσιγγάνων του Εμίρ Κουστουρίτσα.
Σταύρος Σιόλας
#3: Βλέπουμε ότι στα ελληνικά ακούσματά σου, το κυρίαρχο στοιχείο είναι αυτό της παράδοσης. Πόσο σημαντικό είναι οι καινούριοι καλλιτέχνες να φέρουν το στοιχείο αυτό στα τραγούδια τους;
Η παράδοση είναι μέσα μου γιατί τα πρώτα μου ακούσματα είναι παραδοσιακά. Ο τόπος μας έχει τόσες πολλές και διαφορετικές παραδόσεις που είναι κρίμα να χαθούν, αν και τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια στροφή από νέους καλλιτέχνες στο μείγμα παραδοσιακής και σύγχρονης μουσικής και αυτό είναι πάρα πολύ ενθαρρυντικό.
Ανδρέας, Κασετόφωνο
#4: Πως γίνεται από την χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Μας ξεγελάει η ελπίδα μας.
Νίκος Ερηνάκης
#5: Αν μπορούσες να αγοράσεις ένα hashtag και να το χρησιμοποιείς μόνο εσύ, ποιο θα ήταν αυτό;
Το #iremise για να μπορώ να αντιμετωπίσω το πόσο έξαλλος είναι ο μέσος Έλληνας χρήστης.
Κωνσταντίνος Μπελιάς
#6: Παλιότερα οι μουσικοί, οι τραγουδοποιοί γενικότερα συγκεντρωνόντουσαν σε μαγαζιά και μίλαγαν για δίσκους που άκουσαν, εσύ έχεις φίλους από το σινάφι σου; Μαζεύεστε για να “διαλογιστείτε” με τα τραγούδια; Ή οι ρυθμοί της κοινωνίας δεν το επιτρέπουν αυτό σήμερα;
Ευτυχώς με τις παρέες μου, που τυχαίνει να είμαστε και φίλοι και συνεργάτες, βρισκόμαστε πολύ συχνά και κάνουμε τέτοιου είδους κουβέντες. Πρέπει να βρίσκουμε όλοι μας χρόνο και να καθόμαστε με τους ανθρώπους μας όπως παλιά “γύρω από τη φωτιά”, να συζητάμε, να επικοινωνούμε. Αυτό θα μας κρατά ενωμένους.
Αργύρης Λούλατζης
#7: Άρα λοιπόν αν κοπεί αυτός ο “ομφάλιος λώρος” με τα όνειρα, από πού πρέπει να πιαστούμε;
Όταν ένα μωρό γεννιέται ο ομφάλιος λώρος κόβεται, όμως η μητέρα αποτελεί πάντα στήριγμα για το παιδί. Το όνειρο μας δίνει ζωή. Μας γεμίζει με επιθυμία, πείσμα και ελπίδα. Δε χρειάζεται όμως να κρεμόμαστε από αυτό. Δε χρειάζεται να νιώθουμε ότι πέφτουμε στο κενό όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε. Μπορούμε, ό,τι κι αν πάει στραβά, να πιαστούμε και πάλι από τα όνειρα μας τα οποία συνεχώς εξελίσσονται, όπως και εμείς οι ίδιοι. Τα όνειρα είναι η λυδία λίθος του χαρακτήρα μας και δε μας εγκαταλείπουν ποτέ. Γιατί να το κάνουμε εμείς;
Παντελής Κυραμαργιός
#8: Αν αύριο έκλεινε το facebook τι θα έκανες;
Πάρτι απεξάρτησης λόγω ανωτέρας βίας. Λίγη παραπάνω αυτοπειθαρχεία να είχα, θα έκλεινα το λογαριασμό μου και τέλος αλλά βλέπεις συντηρώ στο μυαλό μου την πεποίθηση ότι κρατάω το φέις σαν ζωντανό ημερολόγιο συγγραφικών δραστηριοτήτων και μόνο.
Στέργια Κάββαλου
#9: Πιστεύεις στον έρωτα με το πρώτο add;
Ναι και πάλι ναι. Άμα ρίξεις μια γερή ματιά στον τοίχο του άλλου, τότε ξέρεις. Άμα καθίσεις να διαβάσεις και όλα τα σχόλια που έχει γράψει, τότε όχι απλά ξέρεις. Κάνεις ανοικτά και πρόταση γάμου.
Γιάννης Φαρσάρης
#10: Αν είχες λίγο χρόνο μπροστά σου, μια και οι καιροί δεν μας επιτρέπουν να περνάμε πολύ χρόνο με την οικογένειά μας. Σε ποιο από τα δυο μέρη θα επέλεγες να πας τις κόρες σου; Σε ένα θέατρο σκιών όπου κυρίαρχο στοιχειό θα είναι ο πόνος ή σε ένα carousel για να διασκεδάσουν; Πάντα με επίκεντρο το τώρα, στις ηλικίες που είναι τώρα οι κόρες σου.
Και στα δύο. Το καθένα έχει άλλα πράγματα να δώσει. Το θέατρο καλλιεργεί το νου. Το καρουζέλ είναι μια καθαρή διασκέδαση, μια περιστροφή θα έλεγα γύρω από τον εαυτό σου, πράγμα αρκετά διασκεδαστικό αν δεν ζαλίζεσαι…
Δημήτρης Μητσοτάκης
#11: Στο “για σένα άλλαξα Θεό” παίζουν δύο ηθοποιοί όπου στη ουσία σε όλη τη διάρκεια του video clip δε βγάζουν άχνα. Γιατί εμείς οι άνθρωποι όμως θέλουμε συνέχεια να ακούμε πως μας αγαπάνε;
Αν το δούμε καθαρά με βάση της λογικής μάλλον αυτό πηγάζει από ένα ξεχειλισμένο εγωισμό και μια ανασφάλεια που έχουμε σαν «είδος». Φοβόμαστε την μοναξιά, την απόρριψη των άλλων, το γεγονός ότι μπορεί και να μην είμαστε μέρος μιας ομάδας. Ο Ταρκόφσκι σε μια συνέντευξη του όταν ερωτήθηκε πότε ήταν η τελευταία φορά που έκλαψε απάντησε «όταν πέθανε η μητέρα μου ένιωσα πολύ μόνος. Είχα χάσει τον πιο κοντινό μου άνθρωπο έστω κι αν ζούσαμε χώρια. Την τελευταία φορά που έκλαψα ήταν όταν πέθανε. Όχι από πόνο ή λύπη για το θάνατο της. Εξάλλου ήταν άρρωστη από καιρό και θα έπρεπε να χαρώ που ο θάνατος την απάλλαξε από τα βάσανα της. Όχι. Έκλαψα από εγωισμό. Επειδή ένιωθα μόνος. Ήταν δάκρυα εγωισμού.»
Ωστόσο αυτό συμβαίνει και για έναν άλλο λόγο. Γιατί η σχέση με τον άλλον άνθρωπο είναι επικοινωνία και αγάπη. Και αυτό είναι η νοηματοδότηση της ζωής.
Αθηνά Μουστάκα
#12: Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Επόμενο;! Αν υπάρξει και επόμενο, δε μένει παρά να μας κλείσουν σε κουτιά από plexiglass, -και να τελούμε υπό καθεστώς “κοιτάτε.. αλλά μην αγγίζετε”.
Ανθή Κύρκου
#13: Σε φοβίζει αυτή η εποχή; Σε φοβίζει που βλέπεις ανθρώπους που έχουν ταλέντο να μην προχωράνε;
Αν με φοβίζει κάτι είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν μιλάνε μεταξύ τους πια. Είναι κλεισμένοι στους εαυτούς τους και στο άγχος της επόμενης μέρας. Που χρόνος για όνειρα… πολυτέλεια έγινε κι αυτό. Το θέμα είναι ότι δεν ξεσηκώνεται και δεν ξεσπά αυτός ο άνθρωπος και βυθίζεται όλο και περισσότερο στο χάος. Χάος στο νου και στην ψυχή. Αυτό μπορούμε να το αποφύγουμε. Τουλάχιστον μεταξύ μας πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη κι η ειλικρίνεια. Να συζητάμε, να ξεσπάμε και να μην πνίγουμε τα πάντα μέσα μας. Όπως είπα και παραπάνω πρέπει να μαζευόμαστε “γύρω από τη φωτιά”.
Αργύρης Λούλατζης
#14: Πως γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
“Τίποτα δεν είδα απ’ την Ανάγκη πιο μεγαλοδύναμο.” λέει ο Ευριπίδης.
Μάρθα Φριντζήλα
#15: Ποια είναι η μονάδα μέτρησης των social δικτύων;
Το βαρόμετρο του Skout. Ή οι καφέδες της ημέρας. Ενίοτε, και το αλκοόλ.
Δημήτρης Αθηνάκης
#16: Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Αφού δεν είμαστε ποτέ ευτυχισμένοι με ευτυχία, θαρρώ πως είναι η έλλειψη.
Γιώργος Ευθυμίου
#17: Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Σε μια κεντρική πλατεία για να βλέπω τι θα γράφουν πάνω μου με σπρέι οι πιτσιρικάδες!
Δημήτρης Βαβλιάρας
#18: Στην Ελλάδα του 2012 πιστεύεις πως ένα τραγούδι, ένα ποίημα, ένα βιβλίο ή ένα θεατρικό, μπορούν να αλλάξουν λίγο τη μίζερη εικόνα της, μπορεί δηλαδή η τέχνη να αφυπνίσει τους κοιμώμενους πολίτες της;
Φυσικά! Αν δεν μπορεί, τότε δεν είναι τέχνη αληθινή. «Η τέχνη δεν πρέπει ν’ αντανακλά μα σαν φακός να μεγεθύνει» έλεγε ο Μπρεχτ κι αυτό σημαίνει ότι η τέχνη έχει ένα στόχο, ένα σκοπό: να μας σηκώνει από τη νάρκη και να μας κάνει καλύτερους σαν άτομα και σαν κοινωνία. Ακόμα κι ένα ερωτικό τραγούδι μπορεί να έχει τέτοια δύναμη πάρτε για παράδειγμα το «Άσμα ασμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλη και του Θεοδωράκη.
Δημήτρης Μητσοτάκης
#19: Ξημέρωμα ή δειλινό;
Ξημέρωμα. Το μυστικό εκείνο σημείο στο οποίο η νύχτα παραδίνεται στη μέρα με γοητεύει, κι ας με δοκιμάζει η Καβαφική αγωνία, ποια καινούρια τυραννία θα φέρει το φως…
Μαρία Αναματερού
#20: Γιατί δίνουμε περισσότερα like, παρά αγκαλιές;
Και παλιά που δίναμε αγκαλιές τι άλλαξε; Η αγκαλιά έχει μεταλλαχθεί σε ελαφριά επαφή κεφαλιών πάνω από οθόνες άρα ποτέ δεν σταματάμε να αγγιζόμαστε. Επιπλέον, κάνουμε ανακύκλωση.
Νικόλας Μοσχοβίτης
#21: Γιατί οι άνθρωποι νηστεύουν ακόμα και τον έρωτα;
Γιατί είναι παχυντικός!
Γρηγόρης Κλιούμης
#22: Πόσο όμορφο Κωνσταντίνε είναι να βλέπεις τη δουλειά σου να αλλάζει μορφή, να πλάθεται και να συγγενεύει με διαφορετικά είδη Τέχνης και τελικά να καταλήγει να γίνεται πάλι ένα.
Η δική μας τέχνη, η τέχνη του θεάτρου, είναι μια τέχνη που οφείλει να επικοινωνεί με όλα τα υπόλοιπα είδη τέχνης και να διαλέγεται συνεχώς μαζί τους. Ειδικότερα η τέχνη της μουσικής είναι αναπόσπαστο μέρος των δικών θεατρικών παραστάσεων όπως και όλων μας των θεατρικών πειραματισμών. Δίνει τον παλμό, τον ρυθμό, ορίζει τις ανάσες, τις εναλλαγές και ντύνει άλλοτε με γλυκιά αρμονία και άλλοτε με βίαιη ορμή τις συναισθηματικές εκφάνσεις που προκύπτουν. Παράλληλα οι εικαστικές τέχνες ορίζουν το πλαίσιο της ιστορίας που αφηγούμαστε κάθε φορά καθώς και τους αισθητικούς άξονες που διαπερνούν το θέαμα.
Κωνσταντίνος Μπιμπής
#23: Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Γιατί ξέρουν τι σημαίνει να μην ανήκεις πουθενά.
Μαρία Παπαγεωργίου
#24: Πόσο ζηλεύεις τη virtual ευτυχία των άλλων;
Καθόλου. Με εξαίρεση εκείνες τις φορές που πεινάω και ανεβάζουν οι άλλοι κανα σουβλάκι/πίτσα/μπέργκερ. Τότε τους ζηλεύω, τους μισώ, ξέρω που μένουν θα τους κάνω κακό. Τουλάχιστον μέχρι να φάω. Μετά κάνω like με την καρδιά μου.
Βασίλης Μπίμπας
#25: Πως γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Γιατί στα σχολεία και στα σπίτια οι άνθρωποι μαθαίνουν την ίδια μη γλώσσα!! Στη συνέχεια χρειάζεται να κοπεί με βια για να μη γίνει αυτό που προβλέπει ο Ντεριντά, ο αφανισμός της..
Πέτρος Θεοτοκάτος
#26: Τι θα έκανες αν αύριο σου τέλειωναν τα χρήματα, ξαφνικά, σαν την καλοκαιρινή μπόρα. Θα προσπαθούσες να ξαναγεννηθείς μέσα από την Τέχνη, θα έκανες κάτι διαφορετικό ή θα έψαχνες να βρεις φίλους για δανεικά;
Θα κατέβαινα στην Κρήτη, στο σπίτι των δικών μου και θα φρόντιζα τον κήπο. Θα πήγαινα και σε κανένα γάμο ως μουσικός για κανένα χαρτζιλίκι…
Δημήτρης Μητσοτάκης
#27: Τα status σου έχουν συγκεκριμένο αποδέκτη ή εκφράζεις αβίαστα κάποια άποψη;
Αβίαστα αλλά όχι για τα πάντα, για τα πράγματα που ξέρω και με αγγίζουν. Αυτή η βλακεία να πρέπει να μιλάνε όλοι για όλα μέσα από τα social media έχει γίνει μάστιγα.
Εύα Θεοτοκάτου
#28: Αν είχες την δυνατότητα να γράψεις ένα μόνο αλγόριθμο, τι από τα δύο θα διάλεγες. Να αποτινάξεις όλη τη μελαγχολία των ανθρώπων που έχει δημιουργηθεί από τα social networks, ή να ερωτευτείς παράφορα;
Ο έρωτας έτσι κι αλλιώς οδηγεί στη μελαγχολία μόλις τελειώσει οπότε δεν την γλιτώνεις. Θα έγραφα λοιπόν έναν αλγόριθμο για την εξάλειψη της μελαγχολίας μετά τον έρωτα.
Φάνης Παυλόπουλος
#29: Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Παντού μπορεί να χορέψει ο άνθρωπος αν ο νους του είναι ελεύθερος.
Γιάννης Κωσταρής
#30: Έτος 2025, πως φαντάζεσαι τα social media;
Πολύ διαφορετικά από ό,τι σήμερα, φανταστείτε ότι το 2005 πρακτικά δεν υπήρχε κανένα από όσα χρησιμοποιούμε τώρα. Νομίζω ότι σιγά σιγά ο κόσμος θα εγκαταλείπει το αόριστο και αφηρημένο lifecasting για τον ίδιο λόγο που εγκατέλειψε στην προηγούμενη φάση το blogging: Είναι χρονοβόρο, χρειάζεται επιμέλεια και κόπο. Ήδη οι υπηρεσίες messaging μεγαλώνουν πολύ πιο ραγδαία από ό,τι τα παραδοσιακά social media. Οπότε μάλλον οι υπηρεσίες που χρησιμοποιούμε το 2025 θα είναι πιο άμεσες και προσωπικές. Πολύ σημαντικό παράγοντα, ωστόσο, που θα επηρεάσει τη μορφή τους, θα είναι και το hardware. Η αποτυχία του Google Glass και η μέχρι τώρα ανεπάρκεια των wearables δεν σημαίνουν ότι η τεχνολογία δεν θα συνεχίσει να γίνεται όλο και μικρότερη και να έρχεται όλο και πιο κοντά στο δέρμα και το μυαλό των ανθρώπινων όντων. Έτσι που λέτε. Με άλλα λόγια, θα έχουμε social media, αλλά θα είναι σα να μην έχουμε.
Θεοδωρής Γεωργακόπουλος
#30+1: Γράψε μας μια τελευταία κουβέντα.
Αὐτὴ τὴ μέρα ἄφησε νὰ σοῦ ἐμπιστευτῶ τὴν ἱστορία μου: Μελαγχολικός της ζωῆς ἄνεμος εἶμαι ποὺ νυχτώθηκα καὶ ἀπόμεινα σ᾿ ἕνα χθὲς ἀνάλγητο.
Ανδρέας, Κασετόφωνο
_
Στην αρχική photo: Δημήτρης Αθηνάκης
