-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Μια σκηνή διαδραματίζεται σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Αν έπρεπε να ξαναζώ συνέχεια την ίδια αυτή τη στιγμή σαν νιτσεϊκή κατάρα, θα διάλεγα το ταξίδι στον χρόνο προς το τέλος της Οδύσσειας του Διαστήματος του Stanley Kubrick. Ένα χαοτικά ψυχεδελικό ταξίδι όλες οι στιγμές.
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Μάλλον ρουτινιάζουν γρήγορα και φεύγουν. Αυτό που με προβληματίζει είναι γιατί επιστρέφουν ξανά πίσω.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Στη Σελήνη. Μόνο από τέτοια απόσταση τα πράγματα ξεκινούν να φαίνονται στη σωστές διαστάσεις τους.
–Πώς γίνεται από την χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Είναι που λέμε ότι θέλουμε λιγότερο σκοτάδι.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Οι στιγμές. Και τα χαμόγελα.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Δειλινό. Σηματοδοτεί την αλλαγή. Γι αυτό και ο λύκος αλυχτά στην εικόνα του δειλινού. Όλες οι υποσχέσεις και όλες οι υποχρεώσεις τις ημέρας σβήνουν και έρχεται η νύχτα που ξυπνάει το σώμα που θέλει και ζητά. Κι όπως λέει και ο Καβάφης, στην ίδια μοιραία χαρά, χαμένοι, ξαναπηγαίνουμε.
-Πως γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Πάντα με μισόλογα μιλάμε. Κάπου ανάμεσα και τριγύρω από τις λέξεις κρύβεται η επιθυμία μας πίσω από τα συνειδητά αιτήματά μας. Αλλά δυστυχώς ενώ μεταμορφωνόμαστε από ον σε ομιλ-όν με την γλώσσα, προτιμούμε να μιλάμε λιγότερο για να διατηρούμε αυτές τις ανούσιες κοινωνικές ισορροπίες.
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Γιατί απολαμβάνουμε αλλού. Προτιμούμε να ακούμε τη φωνή μέσα μας που απαγορεύει, παρά το σώμα που φωνάζει για ηδονή. Μόνο που η μεγαλύτερη εσωτερική προσταγή δεν είναι «Μην ευχαριστιέσαι», αλλά «Απόλαυσε!». Εδώ είναι το κλειδί.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Νομίζω έχει έρθει ήδη τα τελευταία χρόνια και λέγεται λόγος του καπιταλισμού, χωρίς να μιλάω με οικονομικούς όρους. Υπήρχε ο λόγος του κυρίου, μετά της επιστήμης, και τώρα ήρθε ο λόγος του καπιταλισμού. Όλα στο βωμό της κατανάλωσης, όλα μετατρέπονται σε αντικείμενα, το υποκείμενο εκλείπει, και προφανώς τίποτα δεν ικανοποιείται πραγματικά, γι αυτό και όλοι συνεχίζουν να καταναλώνουν ό,τι κι αν είναι αυτό, χωρίς όριο. Στις προσωπικές φυλακές μας, εμείς βάζουμε τα σίδερα. Αν κάποιος νομίζει ότι υπάρχει κάποιος δεσμοφύλακας που το κάνει, είναι γελασμένος.
–Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Μπορούμε να χορέψουμε όπου υπάρχει μουσική. Δηλαδή παντού.
_
Ο Διονύσης είναι στην μπάντα I Saw 43 Sunsets. Μόλις κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους προσωπικό δίσκο με τίτλο «Now We Are Infinite». Παράλληλα ασχολείται με φωτογραφία και ποίηση.
Μετά την παρουσίαση του 1ου δίσκου τους στις 24 Απρίλη στο Casa Bostani, θα εμφανιστούν σε unplugged show στις 7 Μαίου στο 6dogs.
