Όλα άρχισαν το 2013, όταν άνοιξε στα νότια προάστια το πρώτο μαγαζί κεμπάπ κυρ. Αρίστος και συγκεκριμένα στο Π. Φάληρο. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, ήταν ένα συνηθισμένο σουβλατζίδικο που υποτίθεται πως είχε καλό κεμπάπ. Απλά πούλαγε δήθεν πολυτέλεια σε καλή τιμή, και επίσης σε έναν καιρό που τα πάντα γύρω ακριβαίναν. Ο άντρας που ήθελε να βγάλει την κοπέλα του έλεγε «απόψε θα σε πάω σε μια μοντέρνα ταβέρνα…». O πατέρας που ήθελε να πάει την οικογένειά του για φαγητό έλεγε «θα πάμε στο καλύτερο κεμπαπτζίδικο…», αλλά στην ουσία πήγαιναν σε σουβλατζίδικο.
Πέρασε ένας χρόνος και η ουρά αναμονής για να φάει κάποιος στο κεμπαπτζίδικο μεγάλωσε κατά πολύ. Πλέον ο κόσμος ήξερε πως θα περιμένει πάνω από μία ώρα για να φάει λίγο κρέας. Το 2014, ένα χρόνο μετά από το άνοιγμα του πρώτου μαγαζιού, άνοιξε ακριβώς δίπλα δεύτερο μαγαζί, που σαν επιγραφή έλεγε «κεμπαπτζίδικον κυρ. Αρίστος». Ένα ακόμα ίδιο μαγαζί δηλαδή, απλά αυτό εξυπηρετεί κυρίως για πακέτα. Βέβαια πέρα από τα πακέτα, δεκάδες μηχανάκια βγήκαν στο δρόμο για να καλύψουν τις παραγγελίες από το σπίτι. Ακόμα, δειλά δειλά μερικά τραπεζάκια ξεμύτησαν στα πεζοδρόμια του Παλαιού Φαλήρου, δείγμα οικειότητας προς τους ανθρώπους, αλλά και αυθαιρεσίας προς το τόπο.
Χρυσές δουλειές ο κυρ. Αρίστος μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Στην ίδια τοποθεσία και ακριβώς δίπλα από τα άλλα δύο μαγαζιά άνοιξε και τρίτο! Αυτή τη φορά το μαγαζί αυτό κάλυπτε τις ανάγκες των ανθρώπων που αγαπούν το ψάρι. Αξίζει να σημειωθεί, πως παλιότερα και τα τρία μαγαζιά που τώρα αποτελούν κτήμα του κυρ. Αρίστου ήταν φαγάδικα, αλλά για κάποιο λόγο κανένα δεν πήγαινε καλά… Στον απέναντι δρόμο πάντως, μετά από ελάχιστο χρονικό διάστημα εκτελούσαν έργα. Παντοπωλείο κυρ. Αρίστος. Στο ακριβώς δίπλα μαγαζί μακαρονάδες κυρ. Αρίστος. Στον ίδιο δρόμο σε κοντινή τοποθεσία παγωτά κυρ. Αρίστος. Μια μικρή γειτονιά παντού με επιγραφές κυρ. Αρίστος!
Οι άνθρωποι της τριγύρω περιοχής κάνανε πλάκα και λέγανε πως μόνο πιτσαρία δεν είχε ανοίξει… Μερικές μέρες μετά κι ένα στενό πιο κάτω από τα κοντινά μαγαζιά, τοποθετήθηκαν αφίσες «προσεχώς pizza κυρ. Αρίστος». Μοιάζει σαν να έχουν υπογράψει οι Φαληριώτες, αλλά και όλη η Αθήνα, ένα συμβόλαιο δέσμευσης, πως θα τρώνε μόνο από εκεί! Περιττό να αναφέρω πως τα τριγύρω μαγαζιά, και τα κεντρικά, αλλά και τα μαγαζιά της “γειτονιάς” βάλανε λουκέτο. Το μεγάλο ψάρι πάντοτε τρώει το μικρό… Αξίζει ακόμα να πω, πως λέγοντας κυρ. Αρίστος, εννοούμε τον Αριστοτέλη Ωνάση, μιας και σε όλα τα μαγαζιά δεσπόζουν ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Έλληνα κροίσου. Στα χνάρια λοιπόν του μεγιστάνα που κατάφερε να κάνει ιδιοκτησία του άπειρα καράβια, αεροπλάνα, αλλά κι ένα ολόκληρο νησί.
Το καλοκαίρι του 2015 η εθνική οδός είχε γεμίσει με τεράστιες ταμπέλες από διαφημίσεις που λέγαν «super market κυρ. Αρίστος, σύντομα στο Π. Φάληρο». Ένα κακό αστείο φαίνεται να δημιουργείται, αλλά η πλάκα δεν τελειώνει εδώ. Σχεδόν όλα τα ραδιόφωνα παίζανε διαφημίσεις για μια νέα εταιρία ρουχισμού, αμιγώς ελληνική, όπου θα ονομάζεται κυρ. Αρίστος. Επίσης παντόφλες κυρ. Αρίστος, παπούτσια κυρ. Αρίστος και τσάντες κυρ. Αρίστος. Ένας ολόκληρος δήμος στα χέρια ενός ανθρώπου, που επί της ουσίας κανείς δεν ξέρει ποιος είναι! Ένας ολόκληρος δήμος παραδομένος στις ορέξεις κάποιας απρόσωπης και ανώνυμης εταιρίας. Ένας ολόκληρος δήμος πιόνι στη σκακιέρα ενός καπιταλιστικού συστήματος, που κανείς δεν ξέρει από πού έρχεται και πού έχει σκοπό να πάει…
Τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε στο σήμερα, στο 2031 όπου όλοι οι υπολογιστές στο Π. Φάληρο είναι μάρκα κυρ. Αρίστος, το μόνο δίκτυο κινητής τηλεφωνίας που πιάνει είναι κυρ. Αρίστος και όλα τα αμάξια στα νότια είναι του κυρ. Αρίστου. Η τράπεζα που οι δημότες του Π. Φαλήρου εξοφλούν τις 1000 δόσεις λέγεται κυρ. Αρίστος και οι καλοσυνάτες κοπέλες που δουλεύουν σε αυτές, λέγονται όλες στο μικρό “Ισιδώρα”. Πλέον, η 14η Μαΐου καθιερώθηκε να εορτάζεται στην Ελλάδα και την Κύπρο κάθε χρόνο ως επίσημη εθνική εορτή και αργία. Η μέρα δηλαδή που γιορτάζει ο Αριστοτέλης. Ο Τέλης, ο Θεράπων, ο Ισίδωρος, η Ισιδώρα, ο Σιδέρης κι η Δώρα.
Γράφω αυτό το email, 17 Ιουνίου 2031 για να πω ένα μεγάλο σ’ αγαπώ στη Δώρα, τη γυναίκα μου, αλλά και να δώσω μια τεράστια αγκαλιά στον Τέλη, το γιο μου. Τα προηγούμενα χρόνια τα κουτσοκαταφέρναμε και μας έμενε κάτι να φάμε, αλλά το καθεστώς κυρ. Αριστός που δημιουργήθηκε τα τελευταία δέκα οχτώ χρόνια μας πέταξε γυμνούς στο δρόμο… Είπα πολλές φορές πως δε θα τα παρατήσω, και δεν τα παράτησα, αλλά αυτό που με πληγώνει περισσότερο δεν είναι πως η μπλούζα μου, τα παπούτσια μου, το φαγητό μου, το όνομα του παιδιού μου, το όνομα της γυναίκας μου, το όνομά το δικό μου είναι κάτω από μία επιχείρηση, αυτό που με πληγώνει είναι πως δεν μπορώ να ονειρευτώ.
_
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το παραπάνω διήγημα είναι μια φανταστική ιστορία, παρ΄ όλα αυτά έχει πολλά στοιχεία πραγματικότητας.
Φωτογραφίες: Γιάννης Δρακουλίδης / FOSPHOTOS, popaganda.gr
