-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Μία σκηνή; Η ζωή μου; Είναι 152 ταινίες μαζί… ας πούμε ένα χορευτικό από το “All that jazz”, από την αρχή της ταινίας, όχι προς το τέλος που γίνεται ντραμάτικ…
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Για να μη ψοφήσουν από πλήξη.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης.
-Πώς γίνεται από τη χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Στριμώχνεται το φως. Και απλώνεται μόλις του δώσεις μια ευκαιρία…
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Υγεία. Κλισέ, αλλά σόρι: και γρίππη να έχεις περάσει, το καταλαβαίνεις ότι ισχύει με χίλια.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Το ξημέρωμα είμαι πάντα κομμάτια, παρόλο που μου αρέσει σαν ιδέα. Δειλινό – έρχεται η νύχτα, και θα γράψω κάτι, ότι να΄ναι…
-Πώς γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Δε ξέρω, η δικιά μου σπάνια δένεται. Στο γράψιμο, ποτέ των ποτών.
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Από φόβο.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Τα σόσιαλ μήντια.
-Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Ναι, μέχρι τα 25. Μετά κατεβαίνουμε. Αν δεν μας χάψει ο καρχαρίας, προχωράμε.
_
Γράφω από παιδί, και στα περιοδικά χίλια χρόνια. Έχω εκδώσει δώδεκα βιβλία, μερικά μπεστ σέλερ, μερικά όχι. Δύο σενάρια μου έγιναν ταινίες μεγάλου μήκους, δούλεψα δύο σενάρια σήριαλ και ένα τηλεταινίας, ένα θεατρικό μου ανέβηκε για δύο σαιζόν… κι ένας σκασμός θεατρικά, μιούζικαλ και σενάρια περιμένουν στο ντέσκτοπ μου.
Το τελευταίο μου μυθιστόρημα «Αόρατα κορίτσια» (εκδόσεις Παπαδόπουλος) κυκλοφορεί Νοέμβριο του 2015. Είναι η ιστορία μιας γιαγιάς, από το 1922, και της εγγονής της στο σήμερα – και οι δύο δουλεύουν στις ελληνικές σώου μπίζνες, και οι δύο παλεύουν με την γυναικεία ταυτότητα, την προσφυγιά (που είναι χάλια λέξη αλλά αυτήν έχουμε) την νοσταλγία, την εξέλιξη… την ζωή γενικά, καθώς και την σημασία του να είσαι Ελληνίδα, χθες και σήμερα…
