Στίχοι: Διονύσης Καψάλης
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα
Τραγούδι: Μέρες αργίας
Οι μέρες μας είναι πολύ αργές, και οι ώρες μας περνούν αθόρυβα. Φτάσαμε σε ένα σημείο, να φωνάζουμε και να εκλιπαρούμε για λίγη αγάπη. Όμως το σύμπαν, αλλά και οι κανόνες του, έκαναν το οτιδήποτε για να μην ακουστεί αυτή η κραυγή. Ύστερα, αφού δεν βρήκαμε καμία ανταπόκριση, πέσαμε στα πόδια γονατιστοί και αρχίσαμε εθελούσια το ταξίδι για τον ουρανό. Είτε περπατώντας, είτε και ακαριαία. Μη σας φαίνεται περίεργο, ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, αλλά αγγελικά κολασμένος. Οι άνθρωποι προσεύχονται μέσα στο σκοτάδι για λίγο φως· αλλά μόλις δουν το φως, ψάχνουν για σκοτάδι.
Κάποια στιγμή όμως σπαράζεται έστω και αυτό το λίγο φως, κι αντί να ξημερώσει, νυχτώνει. Αντί να φαίνεται σκιά, δεν φαίνεται τίποτα. Τα παράθυρα του ουρανού κλείνουν και τα τζάμια θαμπώνουν. Μόνο ένα παιδί παίζει ανέμελα έξω. Μια ζωή καρτερούσαμε γαλήνη και τώρα πια τη βρήκαμε… Α μη τι άλλο είμαστε χαρούμενοι. Και μόνοι. Ολομόναχοι. Μας έχει κυριεύσει το πνεύμα της αργίας, της περιέργειας, της φιλαρχίας και της ατολμίας*. Έτσι κι αλλιώς τώρα όλα περάσανε. H μνήμη μας αλλοιώνεται ολοένα και οι αισθήσεις μας χάνονται. Κλείνω την μία παλάμη μου μήπως και μπορέσω να κρατήσω κάτι.
_
*Ἡ προσευχή τῆς Μ. Τεσσαροκοστῆς: «Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί ἀργο λογίας μή μοι δῷς.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο “Γραμμόφωνο“.
