ΔΙΧΩΣ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ
Το απόγευμα τραβήξαμε κατά το εκκλησάκι
και μου ’παιξε ακορντεόν. Ήταν ωραία,
και το λιβάδι ήσυχο, μες στη λιακάδα.
Το πρόσωπό του είχε αγλαϊστεί
από τον ήλιο και τη μουσική,
και φάνταζε τόσο αγνό, που ντράπηκα
γιατί είχα ακόμα φαντασία κι αισθήσεις.
Έτσι, Θεέ μου, σκέφτηκα, να γίνονταν
πριν από τη στιγμή εκείνη: ένα τραγούδι
να σβήνει αργά αργά στη φυσαρμόνικα
σα μια νεανική αγνότητα που φεύγει.
ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ
Ό,τι κι αν κάνει το δοντάκι του γραμμόφωνου,
άλλο τραγούδι δεν μπορεί να τραγουδήσει∙
κι ό,τι να πούμε και μεις, όσο και να σπαράξουμε,
την ίδια επωδό θα προσθέτουμε πάντα
στο αιώνιο παράπονο.
Όμως πώς να το κρύψω, πώς να μην το πω,
που σε περίμενα κι απόψε δυόμισι ώρες,
που σε περίμενα κι απόψε μες στο κρύο,
και τα κεντράκια της πλατείας να ξεφαντώνουν,
τα κυριακάτικα ζευγάρια να χορεύουν,
διαρκώς ν’ αδειάζουν τ’ αυτοκίνητα παρέες,
και μόνο εγώ να στέκω ολομόναχος,
εγώ – κι ένα ποντίκι ψόφιο μες στο δρόμο.
Πώς να το κρύψω, πώς να μην το πω,
με πόση πίκρα γράφτηκαν αυτοί οι στίχοι,
με πόσο παίδεμα, με τι καημό,
αυτοί οι στίχοι που επιπόλαια τους βρίσκετε
συνηθισμένη επωδό στο αιώνιο παράπονο.
_
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ιανός, Θεσσαλονίκη 2004
Τέταρτη έκδοση
