-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Το τέλος της ταινίας love me if you dare.
Το μπετό -και το για πάντα- που φοβόμαστε.
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Και εμείς αποδημητικά είμαστε.
Άλλης εμβέλειας βέβαια.
Αν είχες φτερά, δε θα έφευγες;
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Θεωρώ οδυνηρά επώδυνη τη στασιμότητα των αγαλμάτων.
Πόσο ανώφελη αυτή η μνήμη;
Δε θα ήθελα να ήμουν άγαλμα.
Και ας κοιτούσα το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα.
–Πώς γίνεται από τη χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Δε βλέπουμε όλοι το ίδιο φως.
Ούτε μπορούμε να προσδιορίσουμε το πολύ και το λίγο- υποκειμενικά πράγματα.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι όλοι αποζητούμε κάποια χαραμάδα στη ζωή μας, που θα περάσει λίγο ή πολύ το φως, και θα μπορέσουμε να δούμε όσα δεν είναι ικανή να ερμηνεύσει η αφή.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Δε μετριέται η ευτυχία.
Θα ήμουν δυστυχισμένη εάν έβρισκα τρόπο να τη μετρήσω.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Ξημέρωμα.
Γιατί κατάφερες να ζήσεις ακόμα ένα δειλινό.
–Πώς γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Συνήθως η γλώσσα μας «δένεται» όταν δε βρίσκονται λέξεις που να έχουν τη δύναμη να τη λύσουν.
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Από συνήθεια. Ξεκάθαρα πράγματα.
Συνηθίσαμε στο λίγο και στους περιορισμούς.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Ο καθένας χτίζει τη φυλακή του.
Πάντως σίγουρα, πάντα θα βρίσκουμε τρόπο να φυλακιζόμαστε με νέα δεσμά.
Κάθε φορά που θα αγγίζουμε λίγη ελευθερία.
–Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Έχω χορέψει πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Όλοι μπορούμε.
Ανάλογα τις θάλασσες που κολυμπάμε.
_
Ονομάζομαι Δήμητρα-Βασιλεία Κοκκόρη ασχολούμαι ερασιτεχνικά με την ποίηση έχοντας εκδώσει την ποιητική συλλογή “Δακρυγόνο” και ετοιμάζοντας την επόμενη.
