Ξύλινο πάτωμα
Αυτή η σιωπή με ταράζει.
Γεννά απόκοσμους ήχους, κάποιας απεγνωσμένης ησυχίας,
στο μυαλό μου, που παλεύει να ακουστεί
και να απλωθεί στο χώρο που πατώ με τις μύτες των ποδιών μου,
να μην τρίξει αυτό το πάτωμα,
στο μελαγχολικό ρυθμό κάθε ρωγμής που χάραξαν στο ξύλο τα βήματά σου.
Παλεύω να στοιχίζω τα πόδια μου
στο ίδιο μήκος του απέραντου πλάτους της πιθανής σου
παρουσίας
– και να που μια ρωγμή,
φτάνει να τρίξει πιο δυνατά την απουσία σου.
Μανία
Ξεφυλλίζω περιοδικά,
διαβάζω άρθρα
και ακούω τραγούδια από ξεχασμένους δίσκους.
Το τσιγάρο που έσβησα,
το άναψα ξανά και ξανά.
Προσπαθώ να θυμηθώ,
όμως μπερδεύομαι.
Δε θυμάμαι εάν ήσουν πριν ή μετά το χάος.
Ή αν τελικά, εσύ ήσουν το χάος.
Διάβασα όλα τα ποιήματα που σου έχω γράψει
και όμως δε βρήκα κανένα να μιλάει για ‘σένα.
Αυτά μιλούν για απουσία.
Η παρουσία σου, που πήγε;
Δακρυγόνο
Κάπως έτσι, σα δακρυγόνο η μορφή σου
απλώθηκε μπροστά μου.
Και ο χρόνος, σταμάτησε εκεί.
Άλλαξα διάσταση, σώμα και ψυχή.
Φόρεσα τα φτερά μου από καπνό
και την ατσαλένια πανοπλία μου.
Έτοιμη! – Σου φώναξε δειλά η ψυχή μου.
Έτοιμη!
Ή να πετάξω, ή να πέσω αμαχητί.
Με μάτια κόκκινα και σφιγμένα δόντια,
γυμνή από όνειρα, μα πλημυρισμένη από αισθήματα,
να βουλιάζω στον απύθμενο γκρεμό,
που πάντα,
κάπου εκεί μέσα, έχανα το βλέμμα σου.
Στο ίδιο θολό σκηνικό, κάτω από τα ίδια αστέρια,
εσύ ακόμα πρωταγωνιστής,
μα εγώ τώρα πια, θεατής.
Να μαζεύω αντοχές και να συγκρίνω αγγίγματα.
Μη μου χαμογελάς, δε σε πιστεύω πια.
Πού μ’ αφήνεις; Πού πας;
Θα ρωτάω πάντα,
σαν ένας σύγχρονος Ελύτης,
στο μονόγραμμα της αρχής αυτού του τέλους.
Εσύ θα κρύβεσαι εκεί
και εγώ θα χάνομαι εδώ.
Να λύνω τους γρίφους σου, και να δένομαι
με μια φωτογραφία.
Και η μορφή σου, στο μυαλό μου,
σα δακρυγόνο ξανά, στον αέρα μου.
Μη! Σου είπα.
Μη μου χαμογελάς.
Φοβάμαι μην κλάψω,
και ξεθωριάσεις.
__________
Δήμητρα-Βασιλεία Κοκκόρη, Δακρυγόνο
Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος, Μάρτιος 2014
Φωτογραφίες: Γιώργος Ιατρίδης
http://www.ianos.gr/dakrigono.html | Η σελίδα του βιβλίου στο Facebook
