Στίχοι: Δημήτρης Μητσοτάκης
Μουσική: Δημήτρης Μητσοτάκης
Πρώτη εκτέλεση: Εύα Λαύκα

Ποιος είπε πως ο στίχος και τα μαθηματικά δεν έχουν κοινά σημεία; Έτσι κι αλλιώς τα μαθηματικά γενικά έχουν αντίκτυπο στους περισσότερους τομείς της ζωής μας. Στο συγκεκριμένο τραγούδι τουλάχιστον, στιχουργικά, μπορούμε να βρούμε πολλές αναφορές. Το πρώτο με το δεύτερο κουπλέ είναι σαν δύο ίδιες μαθηματικές εξισώσεις, αλλά με διαφορετικά νούμερα. Τέλος, αξίζει να πούμε πως το παρόν τραγούδι προέρχεται από τον πρώτο δίσκο των Ευδαιμόνων που κυκλοφόρησε το 2010.

Από τα χίλια χρώματα δεν είδα μόνο ένα
…«χρώματα», μια λέξη που όταν την διαβάσεις το πρώτο πράγμα που σου έρχεται είναι κάτι από την παιδική σου ηλικία, μαρκαδόροι, νερομπογιές, πινέλα, ακουαρέλες κ.α., το δεύτερο που έρχεται σε εμένα είναι το παραμύθι και αυτό το τραγούδι έχει στοιχεία παραμυθιού
και από τις χίλιες μουσικές μονάχα μια δεν ξέρω
…«μια» η πιο σημαντική λέξη στο στίχο, αν και μονοσύλλαβη
μα εγώ θα ψάξω ζωγραφιές, θα ψάξω στα τραγούδια
…εδώ κάνει το «άθροισμα»
στα πιο κρυμμένα όνειρα θα μπω για να στα φέρω
…κι εδώ τη «διαίρεση»

Δε διαλέγει ακτή το κύμα
ούτε χώμα η βροχή
το κορμί φωλιά γυρεύει
και ορίζοντα η ψυχή
 

Από τις χίλιες θάλασσες η μια δε μ’ έχει βρέξει
…εδώ μπορεί να φανεί η δύναμη του στίχου, μιας και όπως έχουμε πει, τον στίχο τον γράφουμε μιλώντας. Έχουμε ακούσει δηλαδή μία φράση και έπειτα την προσαρμόζουμε στο στίχο. Ας πούμε, «η Ευρώπη βρέχεται από τις τάδε θάλασσες» έτσι ο στιχουργός άλλαξε λίγο τη σειρά των λέξεων ανάλογα με το μέτρο και άφησε μόνο το ρήμα, και έτοιμος ο στίχος
…επίσης την πρώτη φορά που ακούσαμε αυτή τη φράση, ίσως να ήταν στο μάθημα της γεωγραφίας
κι από τις χίλιες χαραυγές μια μ’ έχει αφήσει πίσω
…ήδη είπαμε ότι το τραγούδι έχει σχέση με τα μαθηματικά και όχι μόνο στη δομή, αλλά και σε έννοια, ο στιχουργός μας έχει μιλήσει για χίλια χρώματα, μουσικές, θάλασσες και χαραυγές, όλα αυτά μαζί μας κάνουν 4000, αλλά τα πράγματα που αγνοεί, αλλά και που είναι τα πιο σημαντικά είναι 4. Για φανταστείτε αύριο να βρέξει, και μετά από λίγο να εμφανιστεί το ουράνιο τόξο και να λείπει μια ολόκληρη απόχρωση, το τοπίο δεν θα είναι ανολοκλήρωτο;
μα θ’ ανεβώ στον ουρανό, στα κύματα θα πέσω
…τι πιο ωραίο πράγμα να πεις σε αυτόν που αγαπάς, αυτόν εδώ το στίχο; τουλάχιστον αφού δε λέμε «σ’ αγαπώ», ας ψιθυρίσουμε αυτόν τον στίχο…
σ’ ένα ταξίδι ατέλειωτο θα μπω να σ’ τις χαρίσω

…τα όσα είπαμε για τον προηγούμενο στίχο, ισχύουν και για αυτόν, με μόνη διαφορά τη διάρκεια, «ταξίδι ατέλειωτο», δηλαδή για πάντα
…ακόμα φαίνεται η καλή κλιμάκωση που έχει κάνει ο Μητσοτάκης, μιας και στον πρώτο κουπλέ, ο τρίτος και ο τέταρτος στίχος είναι αισθητά πιο αδύναμοι
…επίσης το θέαμα που λέγαμε λίγο πριν, ίσως και να σωθεί, ίσως να συμπληρωθεί…
 

Δε διαλέγει ακτή το κύμα
ούτε χώμα η βροχή
το κορμί φωλιά γυρεύει

…το κορμί όμως μπορεί να διαλέξει την ακτή και τη βροχή
και ορίζοντα η ψυχή
…τέλος, το κορμί, το σώμα μας, ο στιχουργός το θέλει να είναι δίπλα σε μια φωλιά, σε μια αγκαλιά, σε κάτι κοντινό και οικείο, αλλά η ψυχή, αυτό δηλαδή που δεν μπορούμε να το ελέγξουμε και να καταλάβουμε επ’ ακριβώς τι είναι, το θέλει να βρίσκεται σε έναν ορίζοντα, όπου και αυτό δεν ξέρουμε απόλυτα τι είναι, πέραν τούτο, ότι είναι κάτι απέραντο.

_
Το άρθρο γράφτηκε 23.12.2012 για λογαριασμό του “Ορφέα”.
photo: Γιώργος Ιατρίδης