Στίχοι: Νίκη Παπαθεοχάρη
Μουσική: Γιώργος Σαμπάνης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μαζωνάκης
Τραγούδι: Λείπει πάλι ο θεός
Κάποια στιγμή συναντήθηκαν τυχαία δύο βλέμματα. Ανάμεσα σε τρία εκατομμύρια πληθυσμό που έχει η Αθήνα, συναντήθηκαν “τυχαία”… Το αγόρι έμοιαζε με ένα χωράφι που έχει πολύ καιρό να ανθήσει. Το κορίτσι έμοιαζε με βροχή, ή για να τα λέμε όλα, με καταιγίδα… Η απόσταση των δύο ένας ουρανός. Αυτό χρονικά μπορεί να μετρηθεί είτε σαν δευτερόλεπτα, είτε σαν αιωνιότητα. Η απόσταση των δύο όμως για να ερωτευτούν, μια γαμημένη επιμονή παραπάνω. Η επιμονή ήρθε ακαριαία από το αγόρι, βλέπετε η καταιγίδα του κοριτσιού ήταν τόσο γλυκιά, που ακόμα και γυμνός θα καθόταν να βραχεί στις σταγόνες της. Οι παλμοί χτυπούσαν γρήγορα, ποτέ ξανά δεν το είχε πάθει. Όσο αγχωτικό ήταν, τόσο ωραία αισθανόταν, μιας και τα βλέφαρα της κοπέλας ήταν τόσο καλοσχηματισμένα, που ποτέ να μην του έλεγε την απάντηση, πάλι θα είχε κερδίσει κάτι. Αλλά ποια ήταν η ερώτηση; Ο ουρανός είχε αρχίσει να ψιχαλίζει, και το έδαφος του αγοριού ήταν έτοιμο να ανθίσει. Η ερώτηση ήταν αν θα ήθελε το κορίτσι να βγει με το αγόρι. Εκείνη έφτιαξε λίγο τα μαλλιά της, χάζεψε λίγο στο κινητό της, και μετά ακούμπησε το αγόρι στο πρόσωπο. Ο ουρανός άλλαξε ρότα, και οι στάλες σταμάτησαν. Τα βλέφαρά της κοπέλας καρφώθηκαν στο μυαλό του αγοριού, σαν μία από τις πιο όμορφες θέες που είχε συναντήσει ποτέ. Οι δρόμοι τους χώρισαν. Ακόμα και οι περαστικοί χάθηκαν. Μια καρδιά να σου φυτέψω δεν μπορώ, είπε το αγόρι….
_
Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο “Γραμμόφωνο“.
