Κάποια στιγμή όλοι θα πεθάνουμε, σκέφτηκα, κι αυτό ισχύει εξίσου για τα ποντίκια του αγρού και τα ποντίκια των υπολογιστών, την Αλάσκα το κορίτσι και την Αλάσκα το μέρος, γιατί τίποτα δε διαρκεί παντοτινά, ούτε καν η ίδια η Γη. Ο Βούδας είπε πως η δυστυχία προκαλούνταν από την επιθυμία, όπως είχαμε μάθει, και ότι η παύση της επιθυμίας σήμαινε την παύση της δυστυχίας. Όταν θα έπαυες να εύχεσαι να μην χάνονται τα διάφορα πράγματα, θα έπαυες να δυστυχείς όταν θα χάνονταν.
Κάποια μέρα κανείς δε θα θυμάται ότι υπήρξε καν η Αλάσκα, έγραψα στο σημειωματάριό μου, κι ύστερα ή ότι υπήρξα εγώ. Γιατί ακόμη και οι μνήμες κάποια στιγμή χάνονται. Και τότε δε σου απομένει τίποτα, ούτε ένα φάντασμα, παρά μονάχα η σκιά του. Στην αρχή με είχε στοιχειώσει, είχε στοιχειώσει τα όνειρά μου, όμως ήδη από τώρα, λίγες μόλις εβδομάδες αργότερα, είχε αρχίσει να χάνεται, να σβήνει από τη μνήμη μου κι από την μνήμη όλων των άλλων, να πεθαίνει ξανά.
_
Αναζητώντας την Αλάσκα, Τζoν Γκριν
Λιβάνης, 2005