Αύριο Πέμπτη. Έμαθες να μετράς το χρόνο με την μέρα που θα έρθει κι όχι με την μέρα που λέει το ημερολόγιο. Ύστερα παραπονιέσαι γιατί οι μέρες σου περνούν τόσo γρήγορα κι ότι μεγαλώνεις χωρίς να το καταλαβαίνεις. Άθελα σου όμως, το καταλαβαίνεις…
Κάθομαι σε ένα παγκάκι και χαζεύω τη θάλασσα, χωρίς να σκέφτομαι. Έτσι δεν μου έμαθες να κάνω; Σκονίζονται τα όνειρα δίπλα στη θάλασσα, γεμίζουν άμμο, κι όσο ελαφριά κι αν φαίνεται, τόσο βαριά είναι αν γεμίσεις πολύ. Τα όνειρα χρειάζεται να ταξιδέψουν… ή να πνιγούν. Ποια είναι τελικά η σχέση των ονείρων και του χρόνου, ποιος απατάει ποιον;
Ανοίγω ένα μπουκάλι κρασί και πίνω στην υγειά σου. Δίπλα μου πηγαινοέρχονται άνθρωποι, σαν να πρωταγωνιστούν σε κάποια ταινία. Το δικό μου ρόλο όμως εγώ τον σπούδασα. Είναι διπλός ρόλος και κόντρα ρόλος. Είναι αυτός του κομπάρσου και του κασκαντέρ. Να πέφτω δηλαδή από τα βλέφαρά σου και να καταλήγω στο κενό. Αγνοώντας τις συνέπειες που έχει το κενό. Το μόνο που ήθελα σε αυτόν τον κόσμο ήταν να μου λες καλημέρα.
Τώρα όμως, ψηλαφίζω μόνος το σκοτάδι. Ευτυχώς που μερικές μέρες έχει Πανσέληνο και μπαίνει στο δωμάτιό μου λίγο φως. Είναι οι μέρες που γιορτάζω τη θλίψη. Είναι οι μέρες που γεύομαι την αλμύρα. Είναι οι μέρες που πίνω αλκοόλ. Είναι οι μέρες που γίνομαι ηθοποιός.
Όσο κι αν προσπαθώ να μην μετρήσω, το κάνω και εγώ, και χειρότερα από ότι εσύ. Μετράω αντίστροφα. Μετράω τα δώδεκα φεγγάρια που έχει ο χρόνος και υπολογίζω στο μέτρημα αυτό και τον γυρισμό σου. Άπειρο και σήμερα.
_
