Σχεδιασμένο για την Ελλάδα, μου μάθανε στο σχολείο, αλλά όλα ήταν σχέδια επί χάρτου. Σαν σχέδιο μόδας έμοιαζε η θεωρία της σχετικότητας και σαν σχήμα λόγου το σχίσμα της Εκκλησίας. Κάπως έτσι σχεδίασα κι εγώ τη ζωή μου, ή μάλλον, σχεδόν την σχεδίασα. Έφτιαχνα σχετικά σχεδιαγράμματα τα οποία μετανάστευαν από εμένα σαν σε σχηματισμό πουλιών. Ύστερα, ήρθε η σχολή, το σχεδιαστήριο της ζωής! Σχετίστηκα με κόμματα, έκανα σχέσεις, αλλά δεν μπόρεσα να σχηματίσω το δρόμο μου. Ο δρόμος μου έμοιαζε με σχοινοβασία κι εγώ σχιζοφρενής δολοφόνος. Στην σχάση και στη φέξη ήμουν. Όπου κι αν βρισκόμουν άκουγα τα σχολιανά μου, από σχολαστικούς τύπους που με σχολιάζανε. Αυτή η σχιζοειδής κατάσταση με ξέβρασε εδώ, στη σχισμή του δρόμου να κρατώ μια «σχεδία».
_
Αυτή η μικρή ιστορία γράφτηκε με αφορμή έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό με θέμα τη “σχεδία“. Η πρώτη δημοσίευση έγινε εδώ.
